Arbaro kaj valo! herbejo! torento!
Ho ve! ne demandu pri si vi min plore!
Miaj larmoj malhelpos paroli ĉiuhore,
Kaj mi en parola meditas momento:
Kaj vidas helbluan rigardon la sento,
Ĉi tiu komencas kompati min kore —
Kaj buŝon — ĝi volas min kisi fervore;
Mi tremas kaj ree ĉirkaŭas min brulo.
Kien iri ne scias? kaj kien okulo
Kaj larmoj sin kaŝos? kaj kien solulo?
Mi pala la trajtojn desegni ekstaras,
Aŭ skribas sur sablo la signojn de l’nomo;
Aŭ inter cipresoj kaj rozoj eraras,
Kiel karan trezoron perdinta la homo,
Plorante eksidas, post perd’ de l’prudento,
Kie sidas la urnoj sur tomb’-monumento,
Pri ŝi ion aŭdi de l’tomb’ en silento.
Sub miaj fenestroj ekzistas fontano
Eterne ĝemanta per plora murmuro;
Kaj arb’, kie vivas per harp’-akompano,
La najtingalar’; kaj fenestro en muro,
Ĉiunokte tra kiu rigardas Diano,
Brillogas la frunton malgaja poluro.
Kaj tiel min vekas en larma la bano:
La arbo, la luno kaj tiu fontano.
Vekita, tra vitr’ elrigardas mi pala,
Aŭskulti je l’plor’ en ĉirkaŭo la vala:
Kaj fluas fontan’, najtingala ar’ ĝemas.
