Pri ŝi ili diras — mi kore ektremas
Kaj preĝas pri morto en fru’, malespere,
Kaj velkas, sekiĝas — sen morti envere.
Ĉiutage fontano, vekante min, ĝemas.
La pens’, revenante pasinton sen fino,
Ne scias en kia pentradi ŝin formo?
Ĉu kiam ŝi venis min kisi en dormo,
Kiel kun etendita flugil’ kolombino?
Ĉu kiam kuradis ŝi for, la timema?
Ĉu kiam kun mi, sur folion ĉi-saman
De l’libr’, bluokulon fiksadis la aman,
Por ĉiu rigardo de mi singardema?
Ĉu kiam, vilaĝa de l’kort’ ĉirkaŭita
Iradis kiele reĝin’ ensorĉita?
Ĉu dum la trankvila ekdorm’ sub acero?
Ĉu kiam ŝi pelas? sin kaŝas humora?
En luna lum’ — blanka? aŭ dum la vespero
De rozaj la Alpoj sur neĝ’ — rozkolora?
El kie eklumos unuaj la steloj,
Mi iros ĝis post la mallumaj rok’-randoj;
Rigardos la cignojn flugantajn sur ĉieloj,
Kaj flugos kun ili al samaj la landoj.
Ĉar ĉie — post maro — ĉi tie kaj tie,
Kien iras antaŭen la pens’ en mizero,
Ĉiam sekvas la sama malgajo min ĉie,
