Feliĉa temp’ ni pensis ke neniam
de l’ junec’ kaj feliĉ’ estas la fino,
kaj dum minacis nin l’ antaŭdestino
alproksimiĝis jam la tempo kiam
fariĝos l’ anĝelet’ mia edzino.
Jam la edziĝo la sekvontan jaron
sankte kunigos nian dolĉan paron;
sed trudis la Fatal’ mian foreston;
por aferoj mi devis krozi maron
kaj por pretigi nian aman neston.
Por kio la feliĉon mi atingis
se poste mi elportas la suferon,
se kontraŭ mi Fatalo glavon svingis?
Ve! apud la ĉiel’ perdi l’ esperon
kaj kun la rememor’ fali sur teron!
Mi adiaŭis ŝin; tiam nevole
mi ja preskaŭ ekploris. Senparole,
kun antaŭsent’ malgaja ĉe la koro
la anĝeleton mi kisis kormole
kaj mi foriris plena je doloro.
Hispanlandon feliĉe mi alvenis
kaj tre aktive kaj fervore penis
aranĝi, solvi tuj ĉiujn aferojn,
ĉar de l’ forest’ mi sentis la suferojn,
kiuj akre senĉese min ĉagrenis.
