Ĉi tiu paĝo estas provlegita
Frostas, Marinjo, kaj mankas manĝaĵo.
Plena montaro de branĉoj kaj ligno.
Vidis urbestro vin, Hochfelder, ŝteli,
ĉu li silentos, Marinjo Magdon?
Kian fianĉon vi al vi elserĉis?
Plumon sur ĉap’ kaj pikilon ĉe brako,
frunton severan, kaj vi kun li iras;
ĉu en Frydekon, Marinjo Magdon?
Strange vi amas lin. Kapo klinita;
viajn okulojn vi kaŝas per tuko,
kaj en ĝin fajraj enfluas larmetoj.
Kial vi ploras, Marinjo Magdon?
Burĝoj en Frydek kaj la sinjorinoj
mokos pri vi kun mieno malica;
Hochfelder vidos vin tie en ĉambro:
Kiel vi fartas, Marinjo Magdon?
Flanke, Marinjo, rok’ staras tre kruta,
fluas apude kaj bruas rivero,
