Anstataŭ tio ni estis sidantaj sur la roka dehakaĵo kaj ni klakis per dentoj dum la tuta nokto.
Mi ne scias pro kio, jen nun, kiam ni en la laborejo atendis kun Svjatecki la alvenon de la mastro, tiu aventuro, de post kiu pasis jam ĉirkaŭ unu jaro kaj duono, rememoriĝis al mi tiel, kvazaŭ ĝi estus okazinta hieraŭ.
Tiu rememoro plenigis min per stranga espero kaj kuraĝo, do mi diris tuj al Svjatecki:
— Vi memoras, Antek, kiel ni pensis, ke ni sidas super abismo, kaj montriĝis, ke antaŭ ni estis ebena vojo. Tiel povas esti ankaŭ nun. Jen ni estas malriĉaj, kiel ratoj en preĝejo, la mastro volas nin forekspedi el nia laborejo, dume ĉio povas aliiĝi. Eble nun malfermigĝs ia kluzo kun gloro kaj mono?
Svjatecki sidis ĝuste tiam sur sia matraco kaj surmetis boton, murmurante ĉe tio, ke la vivo konsistas el surmetado de botoj matene kaj el ilia vespera fortirado, kaj ke nur tiu estas prudenta, kiu havas la kuraĝon pendigi sin, kion li, Svjatecki, ĝis nun ne faris ekskluzive pro tio, ĉar li estas ne nur plej granda malsaĝulo, sed krom tio malnobla senkuraĝulo.
La eksplodo de mia optimismo interrompis lian meditadon, do li levis sur min siajn fiŝ-okulojn kaj diris:
— Vi precipe havas motivon por goji; antaŭhieraŭ Suslovski forekspedis vin el sia domo kaj el la koro de sia filino, kaj hodiaŭ la mastro elĵetos vin el la laborejo.
Domage! Svjatecki diris la veron. Ankoraŭ antaŭ tri tagoj mi estis la fianĉo de fraŭlino Kazimira Suslovska, kaj jen mardon matene… jes! mardon! mi
ricevis de ŝia patro la sekvantan leteron:
