Jam longe ligas nin amikeco kaj ni diras al ni reciproke „ci“.
Ŝi estas jam la naŭan jaron en la teatro, kaj ŝi restis pura en la plena signifo de tiu-ĉi vorto. Ĉar en teatroj troviĝas certe multe da virinoj, kiuj estas fizike ĉastaj; sed se iliaj korsetoj volus iam perfidi ĉiujn volupto-dezirojn de siaj sinjorinoj, mi supozas, ke la plej senhonta paviano povus ruĝiĝi en ĉiuj neharkovritaj lokoj de sia korpo. La teatro demoralizas la animojn, precipe de virinoj.
Oni eĉ ne povas postuli, ke virino, kiu ĉiuvespere ludas amon, fidelecon, noblecon k. t. p., ne eksentu fine instinkte, ke ĉiuj-ĉi virtoj estas scenejaĵoj, apartenantaj al la drama kaj aktora arto, sed ne havantaj ian rilaton kun la vivo.
La grandega diferenco inter la arto kaj la realeco de vivo konfirmas en ili tiun-ĉi senton; la rivalizado kaj envio pri aplaŭdoj venenas la pli noblajn kor-aspirojn.
La konstanta komunikiĝo kun homoj tiel demoralizitaj, kiel la aktoroj, vekas en ili la voluptemon. Ne ekzistas tiel blanka angora-kato, kiu ne malpuriĝus en tiaj kondiĉoj. Venki ilin povas nur grandega talento, kiu puriĝas en la fajro de arto, aŭ naturo tiel esence estetika, ke la malbono ne trasorbiĝas tra ĝi, kiel akvo ne penetras la plumojn de cignoj. Al tiaj naturoj imperméable apartenas Eva Adami.
Dum noktoj, ĉe teo kaj pipo, mi ofte diskutis
kun kolegoj pri homoj, apartenantaj al la mondo de
arto, komencante de la plej supera kategorio, kiun
prezentas la poetoj, kaj finante per la plej malsupera
kategorio, t. e. la aktoroj.
