Estaĵo, kiu havas imagecon pli disvolvitan ol kutima mortemulo, estaĵo pli ol aliaj impresebla, sentama, malkvieta, — estaĵo, kiu en sfero de feliĉo kaj volupto scias ĉion kaj avidas ĝin nerezisteble forte — jen estas la artisto.
Li devas havi trifoje pli da karaktero kaj volo, ol aliaj homoj, por forpuŝi la tentojn.
Tamen, kiel ne ekzistas motivo, kial floro, pli bela ol aliaj, devus esti pro tio pli rezista kontraŭ ventego, same ne ekzistas motivo, kial artisto devus havi pli da karaktero ol homo ordinara.
Kontraŭe, ekzistas kaŭzo, pro kiu li kutime havas malpli, ĉar lia vivoforto pereas en tiu abismo kaj la malpaco, kiuj apartigas la art-mondon de la mondo de ĉiutaga realo.
Li simple estas malsana birdo, konsumata konstante de febro, birdo, kiu iafoje malaperas sub la nuboj, iafoje trenas la lacajn flugilojn en polvo kaj koto. La arto donas al li la abomenon kontraŭ polvo kaj koto, sed la vivo forprenas de li la forton necesan al suprenflugo. Tio estas ofte la kaŭzo de la malkonsento inter la ekstera kaj interna vivo de artistoj.
La mondo, kiu postulas de ili pli ol de aliaj, kaj kiu ilin kondamnas, eble estas prava, sed ankaŭ Kristo estos prava, kiam li savos ilin…
Ostŝinski asertas, ke la aktoroj tiome apartenas al la artista mondo, kiome apartenas al ĝi trombonoj, klarnetoj, ĉaskornoj k. t. p., sed tio ne estas vera.
Plej bonan pruvon prezentas Eva Adami, kiu
estas trae artistino, per sia talento kaj la arto-sento,
kiu gardis ŝin de malbono, kiel patrino…
