Malgraŭ mia tuta amikeco al Eva, mi ne vidis ŝin jam de longe; do ekvidinte min, ŝi tre ĝojis, kvankam ŝi havis ian strangan mienon, kiun mi ne povis ĝuste kompreni.
— Kiel vi fartas, Vladjo, — ŝi diris — mi vin ja vidas.
Mi estis kontenta, ke mi ŝin trovis hejme.
Ŝi estis vestita en turkan matenrobon kun ruĝaj makuloj sur kremkolora fono, kun larĝa vieil or borderaĵo kaj distranĉitaj manikoj. Precipe la borderaĵo kontrastis belege kun ŝia pala haŭtkoloro kaj la violkoloraj okuloj. Tion mi diris al ŝi, kaj ŝi estis tre kontenta, do mi tuj komencis paroli pri la afero.
— Mia ora diva! mi diras, ci konas sinjorinon Kolĉanovska, la mirindan ukrainaninon?
— Mi konas, ŝi estas mia kolegino.
— Konduku min al ŝi…
Eva komencas balanci la kapeton.
— Mia ora, mia bona, se ci min ŝatas!
— Ne Vladjo! mi cin ne kondukos.
