— Sed jen! — diras Eva, — kvazaŭ sekvante la vojon de propraj pensoj, ĉu estas vere, ke vi fianĉiĝis?
— Vere.
— Kial vi ne diris al mi tion?
— Ĉar tio disiĝis kaj reboniĝis antaŭ mallonga tempo! Sed, se vi intencas diri al mi, ke kiel fianĉo mi ne devas interkoniĝi kun Sinjorino Hela, mi respondas al vi antaŭe: mi estis pli frue pentristo ol fianĉo. Vi ne timas ja pri ŝi?
— Ne imagu tion al vi. Mi ne kondukos vin al ŝi, ĉar mi ne volas, ke la malbonaj langoj ŝin kalomniu. Oni diras, ke de kelke da semajnoj la duono da Varsovio enamiĝis en vin; oni rakontas ne kredeblajn aferojn pri viaj sukcesoj. Nur hieraŭ mi aŭdis spritaĵon, ke el la dek diaj ordonoj vi faris por vi unu solan — vi scias kian?
— Kian?
— „Vi ne deziru edzinon de Via proksimulo… vane…“
— Dio, vi Vidas mian mizeron! sed la spritaĵo estas bona.
— Kaj certe trafa?
— Aŭskultu, Eveto, ĉu vi deziras scii la tutan veraĵon? Mi estis ĉiam timema, mallerta, mi ne havis kaj ne havas sukceson ĉe virinoj. La homoj imagas al si multegon, kaj dume vi eĉ ne konjektas, kiom da vero estis en la ekkrio: Dio, vi vidas mian mizeron!
— Povero maëstro!
— Lasu la italaĵon… ĉu vi enkondukos min al sinjorino Kolĉanovska?
— Mia Vladeto, mi ne povas… ju pli ĝenerale
