Tio estas bildo siaspeca, en tio estas karaktero… Cetere, tie-ĉi estas ja nenio pli, ol en kutima virina tualetejo, kaj tamen ekzistas io, kio kaŭzas, ke tiu-ĉi ĉambro ne faras la impreson de tualetejo, sed de ia tabernaklo; estas ia ĉarmo, sorĉo… Super tiu senordo, diverskoloreco, rapidemo, inter tiuj gratitaj muroj leviĝas la spiro de l’ arto.
Aŭdiĝas tondro da aplaŭdoj. Ha! finiĝis… Tra la muroj atingas miajn orelojn la kriegoj: „Adami! Adami!“ Forpasas kvaronhoro kaj tie oni krias ankoraŭ.
Fine enkuras Eva en la figuro de „Teodora“…
Ŝi havas kronon sur la kapo, okulojn malsupre nigrigitajn, sur la vangoj ruĝecon de surmetita ruĝigilo. Ŝiaj malligitaj haroj malsupren-falas ventege sur la nudigitan koton kaj la ŝultrojn. Ŝi estas tiel febre incitita kaj konsumita, ke ŝi parolas al mi per apenaŭ aŭdebla flustro: „kiel vi fartas, Vladjo!“ kaj, depreninte rapideme la kronon, ŝi ĵetiĝas en sia reĝina robo sur la apogseĝon. Ŝi videble ne povas ekparoli vorton, ĉar ŝi rigardas min silente, kiel lacigita birdo… Mi sidiĝas apud ŝi, metas la manon sur ŝian kapon kaj pensas pri nenio alia, krom pri ŝi…
Mi vidas en tiuj malsupre nigrigitaj okuloj la ankoraŭ ne estingiĝintan flamon de ekstazo, mi vidas sur tiu frunto la veran stigmon de l’ arto, mi vidas, kiel tiu junulino oferas sur la altaro de la teatra Moloĥo la sanon, la sangon, la vivon, kiel jen mankas spiro ĉi-momente en ŝia brusto kaj ekregas min tia kompato, tia bedaŭro, tia kunsento, ke mi ne scias, kion mi mem devas fari…
Ni sidas tiel kelkan tempon silente; fine Eva
