— Honesta homo ne agas tiel.
— Svjatecki, vi komencas rememorigi al mi paĉjon Suslovski!
— Povas esti… mi preferas rememorigi paĉjon Suslovski, ol agi maljuste kontraŭ lia filino.
— Mi petas vin, lasu min trankvile.
— Bone! mi povas eĉ tute vin ne koni.
Tiel finiĝas nia interparolo, kaj de tiu-ĉi momento mi ne parolas kun Svjatecki.
Ni ŝajnigas, ke ni ne konas unu la alian, kio estas des pli amuza, ke ni loĝas ĉiam kune, trinkas matene la teon kune, kaj neniu el ni ambaŭ ekpensas forlasi la laborejon kaj ekloĝi aliloke.
La difinita dato de mia edziĝo kun Eva proksimiĝas…
Per interpero de la „Fluganto“ la tuta Varsovio scias jam pri tio… Ĉiuj rigardas nin, ĉiuj admiras Evon. Kiam ni estis en la ekspozicio oni ĉirkaŭis nin tiel, ke ni ne povis trapuŝi nin tra la amaso.
Mia nekonata amikino sendis al mi refoje anoniman leteron, en kiu ŝi avertas min, ke Eva ne estas ĝusta edzino por tia homo kiel mi…
„Mi ne kredas tion, kion oni rakontas pri la rilatoj inter fraŭlino Adami kaj sinjoro Ostŝinski, (skribas mia amikino) sed vi, majstro, bezonas edzinon, kiu oferus sin tute al via gloro kaj grandeco; kaj fraŭlino Adami estas mem artistino kaj ŝi, zorgante por si, forkondukos la akvon al sia propra muelejo…“
Svjatecki vizitas konstante Suslovski’jn, sed ŝajne jam kiel konsolanto, ĉar ja ankaŭ Suslovski’j devas scii pri miaj intencoj.
Mi ricevis por Eva nelimigitan forpermeson de
