— Vivu kaj regu!
— Regu, punu kaj rekompencu!
Abdolonim devis ekkredi.
Tamen li ne ekiris tuj al la kastelo, sed sciigis, ke antaŭe li deziras preĝi iom al la hejmaj dioj, kies zorgo montriĝis tiel potenca, kaj interparoli en mallaŭteco kaj soleco kun sia propra konscienco. Sed kiam la strato kaj la ĝardenaj vojetoj malpleniĝis, li prokrastis por pli malfrua tempo la interparoladon kun la dioj kaj la konscienco, kaj anstataŭ tio, ĉirkaŭpreninte la buŝon per la manplatoj, li ekvokis dufoje per mallaŭtigita voĉo:
— Thalestris! Thalestris!
La junulino elkuris el la tendo.
— Jen mi estas, sinjoro!
— Ĉu vi aŭdis?
— Mi audis, kaj… mi falas vizaĝe antaŭ mia reĝo.
Sed li haltigis ŝin kaj diris:
— Ho Thalestris! ni jam ne bezonas la flanojn kun cikuto.
— Vi, sinjoro — rediris ŝi — vi jam ne devas morti, ĉar la sortoj de Sidono estas metitaj en viajn manojn; se vi tamen ankaŭ al mi ne permesos morti, kio fariĝos nun kun mi malfeliĉa?
Kaj Abdolonim ĉirkaŭprenis ŝin kaj ko-
