Paĝo:Tennyson - Gvinevero, kaj aliaj poemoj, 1906, Bicknell.pdf/23

21

 

"Por ambaŭ preĝas mi,” la novicino
Respondis, ‘‘sed mi mem neniam kredos
Ke Lanceloto nob ee morojn havis,
Simile al la Regaj’, ati ke vi
Mem havus tiajn kiajn nun vi havas
Se vi mem estus la Reĝin’ malbona”.
Simile do al multaj babiluloj
Anstataii trankviligi, Si turmentis
Kaj vundis kiun §i sanigi volis.
Car aa elfluo de kolero varma
Rugigis la palecon de Il’ Reĝino,
WNaj kris si, “Ne estu, je eterne,
Fraŭlino tia Mia estas vi,
Ilia senditino nur por moki
Kaj enuigi kaj turmenti min,
Ho! spionino kaj perfidulino!”
Kiam eksplodis tiu kolerego
Fl Gvinevero, la fraiilin’ levigis,
Terurigita, tiel blanka kiel
Vualo sia; antati la Redgino
Si treme staris, kiel, en la vento,
La maroborda Satimo sis imonta
Kaj forflugonta. Kiam do "foriru”
Aldonis la ReGino, Si forflugis.
Tiam l' alia, sola, ekĝemetis
Kaj, rekuragiginte, al si diris
“Nenion ja knabin’ timema, simpla,
Signifis: mia propra kulpigeco
Pli simpla ol infano, sin malkaŝas,