Paĝo:Tennyson - Gvinevero, kaj aliaj poemoj, 1906, Bicknell.pdf/24

22

 

Sed, ho Gielo, helpu min, ĉar certe
Mi pentas. Cu ne estas vera pento,
En pensoj plej internaj ne repensi
Pri pekoj kiuj al ni plezuradis
En tempoj jam pasintaj? Kaj mi juris
Neniam plu lin vidi - plu lin vidi”.
Sed dum ŝi tion diris, el malnova
Kutimo de 1’ animo, la memoro
Ŝia reglitis al la oraj tagoj
En kiuj Si unue lin ekvidis.
Ĉar Lancelot’. l'ambasadoro, venis
La kavalir’ plej bona, kaj la viro
Plej bela en la mondo, por ke Sin
Al sia éef’ Arturo li konduku.
Kaj tiam li kondukis Sin antatten
Tre malproksimen de la sekvantaro.
Per doléa kaj vivada parolado
Ravitaj, pri plezuroj, armilludoj
Kaj amo (Maja tempo estis, tamen
Pri ia peko ili ne ekrevis)
Rajdadis ili tra Varbaroj kiuj
Sajnadis vera paradiz’ floranta,
Kaj sur tapisoj de la hiacintoj
Kvazatt la teron la Ciel’ trarompis.
Antatien Giam ili vojagadis,
De unu monta supro al alia,
Kaj Giutage vidis, je tagmezo,
La silkajn tendojn de Arturo Rego,
En ia bela valo ordigitajn