De la senditej antatienirintaj,
At por mallonga tagmanĝet’, aii por
Ripozo posttagmeze; kaj ankorati
Antatien gis la sunkuSigo, kiam
Revidis ili la flamantan drakon
De la Pendrako
[1]
granda, kiu kronis
La éeftendegon de la Rego, apud
River’ rapida aii silenta fonto,
Sed kiam la Regino en profunda
Revado, tra la tempoj jam pasintaj
Vagante senkonscie, tiun punkton
Atingis, kie $1 unue vidis
La Regon sur éeval’ proksimigantan
De l’urbo; pri l’ voja&o finiginta
Sopiris Si, rigardis, kaj lin jugis
Malvarma kaj fiera, senpasia
Kaj sintenema, ne al la alia
Simila, ‘ne al mia Lanceloto’ —
— Dum &i revadis tiel, kaj denove
Duonkulpigis Siaj pensoj, venis
Armita militisto al la pordoj.
Tra la monshinejo paroleto
Murmure kuris; poste la subita
Ekkrio “ Jen! la Rego!" Si sidigis,
Priatiskultanta kaj rigidiginta.
- ↑ Pondrako ostis la titolo doaita al la antikvaj Britaj
princoj, kaj drako estis la devizo sur iliaj standardoj, La Rego
Arturo estis Pendrako, (Angle, Pendragon).
