Paĝo:Tennyson - Gvinevero, kaj aliaj poemoj, 1906, Bicknell.pdf/26

24

 

Sed kiam sonis tra la galerio
El la eksteraj pordoj, armobruaj
Piedoj, $i malsupren de la sego
Falinte teren, kun vizago sia
Sur la pavim’ kuSigis, kie per
L.’ombriga har’ kaj laktoblankaj brakoj
Si tute kagis Gin de l’ Reĝa vido.
Kaj $i, en la mallumo, la piedojn
Armitajn aiidis, kie haltis li.
Tiam silento estis; poste voéo
Malplena, unutona, eĉ simile
Al voĉo de fantomo kondamnanta,
Sed kvankam sangiginta, voc’ de l’ Reĝo,
“Cu keŝas vi malalte, vi, I’ idino
De I viro honorita, sed, feliée,
Jam formortinta antati via peko?
Ke vi ne naskis filojn, kiel bone!
La viaj idoj estas glavoj, fajro,
Ruino sanga, legoj disrompitaj,
Parenca perfideco, kaj sendiaj
Nekristanaroj de la norda maro,
Mi tiujn-ci, dum Lancelot’ restadis
Kun mi, plej forta el la kavaliroj
Kaj mia brako dekstra, dekdufoje
En nia Krista land’ plenege venkis.
Cu scias vi de kie nun mi venis?
De li, de tre kruela batalado,
Kaj kvankam li ne timis min ekvundi
Pli grave, tamen tian gentilecon