Paĝo:Tennyson - Gvinevero, kaj aliaj poemoj, 1906, Bicknell.pdf/29

27

 

Kaj cio prosperadis is la tago
En kiu mi edzigis, kun la kredo
“Jen helpantino, kiu sentos mian
Celadon, kaj pri mia gojo gojos”.
Tiam okazis via honta peko
Kun Lanceloto; tiam poste venis
La peko de Tristramo kun Isolto;
Tiam aliaj, tiujn-ci plj noblajn
EL miaj kavaliroj imitante,
Kaj el ilia bela fam’ ekzemplojn
Maltbonajn eltirante, ankai pekis;
Gis nur la malaminda koatrattajo
Al @o kion mia kor’ intencis
Okazis. Ha! Kaj per vi Cio estis.
Tial la perdo de la vivo, kiun
Mi gardas de dangero kaj de peko,
Kiel al mi la altan Di-donacon,
Ne estus grava. Mi prefere pensas
Kiel malgoje estus - se Arturo
Ankorati vivus - ke li resiligus
En sia forlasita hejmo, kaj
Ne vidus tie la kutiman nombron
De siaj Kavaliroj, nek atiskultus
La altan paroladon pri agadoj
Noblegaj, kiel en la oraj tagoj
Antatt la peko. Car el ni, restantaj,
Cu estus iu, kiu paroladus
Pri senmakula koro, ne Sajnante
Ke li memoras vin. Kaj ĉe la latiboj