Paĝo:Tennyson - Gvinevero, kaj aliaj poemoj, 1906, Bicknell.pdf/52

30

 

“Inono mia, bela! Ho! Inono!
Animo mia! tiu frukto kies
Brilanta ŝelo portas surskribaĵon
‘Por la plej bela’, por vi, ŝajne, estas.
Vi, pli ol ia ajn arbaro-nimfo,
El la montetoj Idaj, bela estas,
Pro gracieco kaj pro ĉiuj ĉarmoj”.
Ho! Ido! antaŭ mia mort' aŭskultu!
Per lipoj florsimilaj li min kisis,
Dirante, “Tiu estis sur la tablon
Ĵetita, ĉe l' salon' de Peleuso,
Kie la Dioj estis kunvenintaj.
Disputis ili, ‘Kiu ĝin meritas?’
Iriso tamen, la piedrapida,
Al mi hieraŭ portis ĝin, dirante
Ke al mi, unuvoĉe elektita
Por juĝi, Hero, Afrodit', Palaso,
Hodiaŭ venos; ĉiu la premion
‘Por la plej bela’ deziregas; Vi
En la kaveg' malantaŭ la tufbranĉo
De l' murmuranta pino, neaŭdite
Aŭskultos, nevidite ĉion vidos,
Kaj min, Parison, Deinar-juĝanto.”
Ho! Ido! antaŭ mia mort' aŭskultu!
Tagmezo estis! unu nub' arĝenta
Vagadis tra la pinoj de l' valflankoj;
Alvenis ili tiam al la laŭbo,
La verda laŭbo; Nudaj ili estis,
Kaj apud ili, kiel fajr', krokusoj