Paĝo:Tennyson - Gvinevero, kaj aliaj poemoj, 1906, Bicknell.pdf/53

51

 

Ekfloris, amarakoj, asfodeloj,
Violoj kun lotosoj kaj lilioj.
Venteto spiris, kaj malsupre ĉie
Girlandoj de heder' kaj vinberujo
Surrampis ĝoje sur la tordan trunkon
Kaj kovris ĝin per beroj kaj per floroj.
Ho! Ido! antaŭ mia mort' auskŭltu!
Sur arbo-pinton pavo flugis; supre
Nur ĝi sin klinis ora nub', el kiu
Odora roso malrapide gutis.
Tiam l' unuan fojon mi la voĉon
De Ŝi ekaŭdis, antaŭ kiu Dioj
Stariĝas riverence, kiam ŝi
Tra la ĉielo paŝas kiel lumo
Iĝanta pli brilega kaj pli hela.
Ŝi al Paris' proponis reĝpotencon,
Regadon eĉ sen kontraŭaĵ', riĉecon
Plenegan por beligi reĝ-etaton,
El valoj kaj kamparoj grenoplenaj,
Kaj el minejoj de valor' senfina.
“Honoron, servon” diris ŝi, “depagojn
El multaj urboj kaj havenoj grandaj
Kun ŝipoj sur trankvila mar' kuŝantaj
Apud la fortikaĵoj kaj turegoj”.
Ho! Ido! antaŭ mia mort' aŭskultu!
Ankoraŭ ŝi parolis pri potenco;
Potenco, la premio post agado;
Potenco, al okazoj plej konvena,
Naskita kaj kronita per saĝeco, —