Paĝo:Tennyson - Gvinevero, kaj aliaj poemoj, 1906, Bicknell.pdf/54

52

 

“Kun la najbaraj reĝoj interligo
Kaj fideleco, ĝis la via mano
De l' skeptro falos — kaj, de mi, Reĝino
Ĉiela, devus esti akceptinda
Donaco tia, ho! Paris'! al vi
La fil' de reĝo kvankam nur paŝtisto.
Ĉar nur la potencul' similas Diojn
Kiuj atingis ripozejon dolĉan,
Kaj trankvilecon super la tondrado,
Kaj nemorteman ĝojon pro la scio
De sia propra povo superega”.
Ho! Ido! antaŭ mia mort' aŭskultu!
Ŝi ĉesis, kaj Pariso sian brakon
Forstreĉis kun la multekosta frukto,
Tiom la revo pri potenc' lin flatis.
Palaso tamen, atendante staris,
Kun bronza lanco kontraŭ sia ŝultro,
Kaj per okulo sia serioza
Rigardis super sia blanka brusto
Kaj vango kolerema; tiam diris:
“Memfido, memsciado, memkontrolo,
Nur tiuj-ĉi kondukas al potenco.
Potenco nevokite venas; sed,
Vivadi laŭ regulo, ĝin obei
Sen timo, kaj, ĉar bono bono estas,
Sekvadi bonon sen pripensoj pri
La konsekvencoj, jen saĝeco estas!”
Ho! Ido! antaŭ mia mort' aŭskultu!
Ankoraŭ diris ŝi: “Mi per donacoj