Paĝo:Tennyson - Gvinevero, kaj aliaj poemoj, 1906, Bicknell.pdf/55

53

 

Ne amindumas vin; donacoj ne
Min plibeligus; Vi, pri mi decidu,
Pro tio kio estas mi; kaj tiel
Vi scios, ke mi estas la plej bela.
Tamen, se vi, mortema, rigardante
Diinon senvestitan, povas juĝj
Pri l' belo, ne per memprofit' logite;
Certiĝu, ke mi amos vin fidele,
Kaj mia fortegec', al via sango
Ligita, vin fortigos, kiel Dion,
Kaj puŝos vin antaŭen dum vivado
De agoj, de konfliktoj, de danĝeroj,
Ĝis per agad' kapablo pligrandiĝos,
Kaj la volad', per spertoj kaj reguloj,
Atingos la perfekton liberecon”.
Ŝi ĉesis kaj Pariso ŝanceliĝis.
Ekkriis mi, “Ho! donu ĝin al ŝi”.
Sed li ne aŭdis, aŭ ne volis aŭdi.
Ho! Ido! de l' fontaro la patrino,
Kaj mia, antaŭ mia mort' aŭskultu!
La Idalia Afrodito, bela
Kiel la ŝaŭmo, freŝe baniĝinta
En Pafaj fontoj, per fingretoj rozaj
Hararon sian, oran, ambrozian,
De sia brust' kaj varma frunt' retiris
Sur siajn ŝultrojn kaj brilantan kolon.
Piedoj ŝiaj inter la violoj
Aperis rozkoloraj; ĉirkaŭ ŝi
Tra l' ombroj de la vinberujaj branĉoj