Post eble unu monato, li denove venis al ni vizite kaj nin trovis okupataj preskaŭ same kiel antaŭe. Li prenis pipon kaj seĝon, kaj ekparolis pri ordinaraj aferoj. Fine mi diris:
— Tamen, G——, kion pri la subforigita letero? Mi supozas, ke vi fine konkludis, ke superruzi la ministron estas io tute ne farebla?
—Malfeliĉo lin prenu! Jes. Mi faris tamen la reesploradon, kiel instigis Dupin; sed ĝi estis nur perdita laboro, kiel mi estis certa, ke ĝi estos....
— Kiom vi diris, ke oni proponis, kiel rekompencon? — Dupin demandis.
— Nu, tre grandega sumo, tre malavara rekompenco; mi ne volonte dirus, kiom precize; sed tion mi ja volas diri, ke mi volonte donus persone mian ĉekon por kvindek miloj da frankoj al la homo, kiu havigus al mi tiun leteron. Por konfesi la veron, ĝi fariĝas ĉiutage pli kaj pli grava; kaj antaŭ nelonge oni duobligis la rekompencon: Tamen se eĉ oni triobligus ĝin, mi ne povus fari plimulte, ol mi jam faris.
— Nu, jes, — diris Dupin, kun voĉo indiferente tirita, inter la fumpulsoj de sia “marŝaŭmo,” — vere mi opinias, G——…, ke vi en tiu ĉi… afero ne ĝis la… ekstremo vin streĉis… Vi kredeble povus fari iom pli bone… ĉu ne?
— Kiel, do? Kiamaniere?
— Nu… vi povus… peti la servojn de spertulo… ĉu ne?… Ĉu vi memoras, kion oni rakontas pri Abernethy?
— Ne! Al la diablo kun Abernethy! —
— Certe; mi tute konsentas. Tamen, unu fojon, unu riĉa avarulo ekpensis planon por senpage ricevi de tiu Abernethy kuracistan konsilon. Ruze implikinte lin en ordinaran konversacion en privata societo, li subŝovis al la kuracisto la koncernon, kvazaŭ de ia fiktiva persono.
“Ni do supozu,” diris la avarulo, “ke liaj simptomoj estas tiaj kaj tiaj; nu, doktoro, kion vi ordonus al li, ke li prenu?”
“Kion preni!” respondis Abernethy, “nu kompreneble, li prenu la opinion de kompetentulo.”
— Sed, — respondis la Prefekto, iom ĉagrenite, — mi tre volonte akceptus kompetentan opinion, kaj pagi ĝin. Mi efektive volus pagi kvindek milojn da frankoj al tiu, kiu helpus min en tiu afero.
— Tiuokaze, — respondis Dupin, malfermante tirkeston kaj tirante el ĝi ĉeklibron, — decas, ke vi skribu por mi ĉekon por la dirita sumo. Tuj kiam vi subskribis ĝin, mi transdonos al vi la leteron.
Mi mutiĝis pro mirego. La Prefekto aspektis kvazaŭ fulmefrapita. Kelkajn minutojn li restis muta kaj senmova, dubeme rigardante mian amikon, kun buŝo malfermita kaj okuloj elstarantaj el siaj kavoj; tiam, ŝajne regajninte iom da sinregado, li kaptis plumon,kaj post kelkaj paŭzoj kaj rigardoj en spacon, plenskribis kaj subskribis ĉekon por kvindek miloj da frankoj kaj enmanigis ĝin trans la tablon al Dupin. Tiu ĉi atente ĝin rigardis kaj metis en sian poŝlibron; tiam li malŝlosis unu escritoire kaj prenis el ĝi ian leteron kaj donis al la Prefekto. Tiu oficulo kaptis ĝin kun vera paroksismo de ĝojo, kun tremantaj manoj ĝin malfermis, ĵetis rapidan ekrigardon al ĝia enhavo, tiam barakte sin ĵetis al la pordo kaj fine senceremonie kuregis el la ĉambro kaj el la domo, eĉ ne unu silabon dirinte de kiam Dupin petis lin, ke li elskribu la ĉekon.
Post lia foriro, mia amiko bonvolis iom klarigi la aferon.
— La Pariza polico, — li diris, — estas treege kompetentaj homoj laŭ sia maniero. Ili estas persistemaj, lertaj, ruzaj, plene spertaj en la sciado, kiun ĉefe ŝajnas postuli ilia okupo. Tial, kiam G—— detale priskribis al ni sian serĉmetodon, kiun li faris en la domego D——, mi tute konvinkiĝis, ke li kontentige faris sian traesploradon, ĝis kiom koncernis liajn laborojn.
— Ĝis kiom koncernis liajn laborojn? — mi diris.
— Jes, — diris Dupin. — La metodo, kiun li sekvis, estis ne sole la plej bona en sia speco, sed praktikita kun absoluta perfekteco. Se la letero estus demetita en la kampo de ilia celopovo, tiuj homoj ekster ĉia dubo ĝin trafus.
Mi nur ridis, sed ŝajnis, ke li parolas tre serioze.
— Do la metodo, — li daŭrigis, — estis bona en sia speco kaj bone plenumita; ĝia manko konsistis en tio, ke ĝi taŭgis nek por la koncerno, nek por la homo. Unu aron da tre lertaj rimedoj posedas la Prefekto, kaj tio estas por li kvazaŭ la lito de Procrustes[1], al kiu li perforte
- ↑ Procrustes: rabisto en antikvaj tempoj, kiu ligis siajn kaptitojn sur lito kaj alĝustigis ilin al ĝia longo, laŭokaze streĉante la viktimon, aŭ detranĉante liajn membrojn. — Rim. de la tradukinto.
