Haĉiko. Vidu Kumako! Kia amaso da homoi! Kiel gajaj estas tiuj ebriuloj! Vere la gusto de Sake estas nekomprenebla por tiuj, kiuj ne amas ĝin, ĉu ne?
Kumako. ĉesu, ĉesu diri tian kruelaĵon!
H. Kruelaĵo? Kial?
K. Ĉar vi vekas infanon pace dormantan.
H. Klarigu, mi tute ne komprenas vian diron.
K. Por vi, kiu marŝas antaŭ mi, estas nenio; sed por mi, kiu sekvas la barelon, — bonega odoro de Sake alvenas kaj eniras ĝis la fundo de mia elsekigita ventro…
H. Ha, vere mi ne pensis pri tio, senkulpigu min!
K. Aa! Mi eksentas min malsana… Kion vi diros, mia kunfrato, pri tio, se…
H. Kion vi deziras?
K. Nia Sake estas vendaĵo, do ne estas prave trinki ĝin senpage! Sed se mi pagos dek senojn por glaso… estos nenia malpraveco pro tio, ĉu ne estas vere?
H. Jes, prave.
K. Se jes, mi volus trinki unu glason por trankviligi mian malsaneton.
H. Nia Sake estas vendaĵo; do vendi al tiu aŭ aiia homo estas tute same. Ĉiu estas kliento!
K. Do, jen dek senoj, prenu la monon kaj donu al mi unu glason!
