estas fenestroj; pordo, surkovrita per velura kurteno, silente nigriĝas en la mura kavaĵo.
Subite tiu kurteno malrapide glitas, foriĝas… kaj eniras Mucio. Li salutas, malfermas siajn brakojn, ridetas…. Liaj malmolaj manoj ĉirkaŭvolvas la talion de Valerio; liaj sekaj lipoj ekbruligas ŝin tutan… Ŝi falas sur la dorson, sur la kusenojn…
| · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · |
Ĝemante pro teruro, post longaj penoj, Valerio vekiĝis. — Ankoraŭ ne komprenante, kie ŝi estas kaj kio al ŝi fariĝas, ŝi sin levas sur la lito, ĉirkaŭrigardas… Tremo trakuras tutan ŝian korpon… Fabio kuŝas ĉe ŝia flanko. Li dormas; sed lia vizaĝo, lumigata de ronda kaj hela luno, rigardanta tra la fenestroj, estas pala kiel tiu de mortinto… ĝi estas pli malĝoja ol morta vizaĝo. Valerio vekis sian edzon, — kaj tuj kiam li ŝin rigardis — «Kio al vi okazas?» — li ekkriis. — «Mi vidis… mi vidis terurigan sonĝon», ŝi murmuris, ankoraŭ tremante…
Sed sammomente, de l’ direkto de la pavilono, alflugis fortaj sonoj, — kaj ambaŭ, Fabio kaj Valerio, rekonis la melodion, kiun estis ludinta por ili Mucio, nomante ĝin kanto de kontentigita, triumfanta amo. Fabio malkomprene rigardis Valerion… ŝi fermis la okulojn, sin deturnis, — kaj ili ambaŭ, kaŝante sian spiradon, traaŭskultis la kanton ĝisfine. Kiam la lasta sono formortis, la luno sin kaŝis post nubeto, en la ĉambro fariĝis mallume… Ambaŭ geedzoj mallevis siajn kapojn sur la kusenojn, ne interŝanĝinte iun vorton, — kaj neniu el ili rimarkis, kiam ekdormis la alia.
