V
La morgaŭan matenon Mucio venis al la matenmanĝo; li ŝajnis kontenta — kaj gaje salutis Valerion. Konfuze ŝi lin respondis — rigardis lin rapide — kaj al ŝi fariĝis timigige pro tiu kontenta, gaja vizaĝo, pro tiuj traigaj kaj scivolemaj okuloj. Mucio denove rakontis… sed Fabio lin interrompis je la unua vorto.
— Vi, videble, ne povis ekdormi en nova loko? Mi kun mia edzino aŭdis, kiel vi reludis la hieraŭan kanton.
— Jes? vi aŭdis? — diris Mucio. — Mi ĝin reludis, vere; sed antaŭ tio mi dormis kaj eĉ vidis mirindan sonĝon.
Valerio iĝis atenta. — Kiun sonĝon? — demandis Fabio.
— Mi estis vidanta, — respondis Mucio, ne forigante sian rigardon de Valerio, — kvazaŭ mi enirus vastan ĉambron, ornamitan orientmaniere. Skulptitaj kolonoj subapogis la arkaĵon, la muroj estis kovritaj per kaheloj, kaj, kvankam malestis fenestroj kaj kandeloj, la tutan ĉambron plenigis rozkolora lumo, kvazaŭ ĝi tuta estus konstruita el travideblaj ŝtonoj. En la anguloj fumiĝadis ĥinaj fumigilujoj, sur la planko kuŝis orŝtofaj kusenoj laŭlonge de mallarĝa tapiŝo. Mi eniris tra pordo, surkovrita per kurteno, kaj el alia pordo, ĝuste kontraŭa aperis virino, kiun mi iam estas aminta. Kaj ŝi ŝajnis al mi tiom bela, ke mi tuta ekbrulis per iama amo…
Mucio signifplene silentis. Valerio sidis senmova kaj nur malrapide paliĝadis… ŝia spiro fariĝis pli profunda.
— Tiam, — daŭrigis Mucio, — mi vekiĝis kaj ludis tiun kanton.
— Sed kiu estis tiu virino? — ekparolis Fabio.
— Kiu ŝi estis? Edzino de iu hindo. Mi ŝin renkontis
