cion je la gorĝo, per la alia li ekpalpis ponardon ĉe lia zono — kaj ĝistenile enpuŝis ĝin en lian flankon.
Traigvoĉe kriis Mucio — kaj, kunpreminte per manplato la vundon, li forkuris, faletante, malantaŭen, en la pavilonon… Sed sammomente, kiam lin ekfrapis Fabio, tiel same traige ekkriis Valerio kaj, kvazaŭ subfalĉita, falis teren.
Fabio flugkuris al ŝi, ŝin levis, forportis sur la liton, ekparolis…
Ŝi dumlonge kuŝis senmova; tamen, fine, ŝi malfermis la okulojn, spiris profunde, interrompe kaj ĝoje, kiel homo, ĵus savita el neevitebla morto, — vidis la edzon — kaj, ĉirkaŭvolvinte per siaj brakoj lian kolon, sin alpremis ĉe lian bruston. — «Vi, vi, ĝi estas vi», ŝi balbutis. Iom post iom ŝiaj brakoj disiĝis, la kapo forkliniĝis malantaŭen, — kaj, murmurinte kun ravplena rideto: «Dank’ al Dio, ĉio estas finita… sed kiom laca mi estas!» — ŝi ekdormis per fortiga, sed ne peza dormo.
X
Fabio malleviĝis apud ŝian kuŝejon — kaj ne foriĝante la okulojn de ŝia pala kaj malgrasiĝinta, sed jam kvietiĝinta vizaĝo, li komencis pripensi, kio estis okazinta… kaj ankaŭ pri tio, kiamaniere nun li estas agonta? Kion entrepreni? — Se li estas mortiginta Mucion, — kaj rememorante, kiom profunde estis eniĝinta la ponarda tranĉanto, li ne povis dubi pri tio, — se li estas mortiginta Mucion, ne estas do eble ĝin kaŝi! Estas devige sciigi pri tio la dukon, la juĝistaron… tamen kiel komprenigi, kiel rakonti tian nekompreneblan aferon? Li, Fabio, mortigis en sia domo sian parencon, sian plej bonan amikon! Oni demandos pro kio? pro kia motivo?… Sed se Mucio ne estas mortigita?
