— Ŝi estas lia filino, murmuris la unua, rekoninte fraŭlinon de Prelongo.
— Nu, ĉu vi estas certa pri tio? La afero ŝajnas tiel neverŝajna.
— Silentu, rediris la dua interparolanto.
Alproksimiĝante al Raŭlo:
— Ne restu tie ĉi, via Moŝto, li murmuris.
— Kial?
— Revenu al la kastelo.
— Sed kial do? Ĉu tiu junulino estas konita de mi?
— Ve! jes...
— Sed kion vi volas diri? Ĉar nun la portistoj troviĝis nur al kelkaj paŝoj, Raŭlo saltegis al ili. Rekoninte en tiu palega vizaĝo, tiun de sia ununura idino, li ekkriis per plendo similanta la blekadon de sovaĝbesto vundita:
— Mia filino! Matildo, malviva!
— Ne, sinjoro, rekuraĝigu vin, diris la kuracisto, ekvidinte per unu nur rigardo, ke fraŭlino de Prelongo ĉiam spiradas. Ŝi vivas, mi tion certigas.
Kaj, ŝin rapide aŭskultadinte:
— Mi eĉ kredas, li aldonis, ke ŝi havas neniun danĝeran vundon. Sed, ĉar mi povos certiĝi pri tio nur farinte gravan ekzamenon, petu ke tiuj bonuloj bonvolu ŝin realporti sur la portilo ĝis la kastelo. Tio estos pli bona ol la kaleŝo, pro la ekskuoj. Iu nin antaŭiros por delikate averti sinjorinon de Prelongo, kiun tro forta kortuŝeco eble malsanigus.
La markizo aprobis per skuo de kapo, ne havante forton elparoli unu vorton. Repreninte sian ŝarĝon, la portistoj antaŭiris. Raŭlo kaj la kuracisto marŝis apud la vunditino, dum la restaĵo de la aro sekvis.
Sur la dezerta ebenaĵo, senfruktigita de la mara vento, tiu aro da malgajaj homoj serpente longiĝis kiel funebra sekvantaro.
Preteririnte Blazurbon, tiuj kiuj alestis al tiu kortu-
