— Ĉu vi povus, karulo mia, presigi tiun noton?
— Tre facile, respondis Kroziero leginte; ĉar mi supozas, ke vi garantias la realecon de l’ okazintaĵo.
— Tute. Mi eksciis tuj tiun novaĵon de vidinta ĉeestinto. Neeble estos kulpigi la ĵurnalon pro mensogo.
— Tre bone. Tiam ni ĝin presigos tuj kiam ni havos lokon.
— Mia kara Kroziero, diris Viktoro, rigardante sian amikon en la blankaĵon de liaj okuloj, pro motivoj gravaj kaj propraj, mi dezirus, ke tiu novaĵo estu presita en la morgaŭan numeron.
— Diablo! Sed la komposto de la folio estas tute finita.
— Ĉu la presado komencis?
— Ne ankoraŭ.
— Nu, ĉu estus neeble eligi unu artikolon malmulte interesan, kaj ĝin anstataŭigi per la mia.
— Dio mia, la afero estas ebla. Atendu iom; mi min ekinformos.
Post kelkaj momentoj Kroziero revenis.
— Mi diris unu vorton pri tio al la direktoro: ĉar la sciigo estas interesa kaj nekonita, li konsentas: ĉar ni deziras konigi la novaĵojn pli frue al la aliaj ĵurnaloj. Vi ricevos ekzempleron morgaŭ matene.
— Danke, danke, diris la kapitano. Estu certa ke baldaŭ via frato estos nomita sub-leŭtenanto.
— Mi fidas al vi kaj al via malnova amikeco, respondis la ĵurnalisto, premante lian manon.
La morgaŭan matenon, Josefino apenaŭ vekiĝis kaj havis okulojn ankoraŭ dormoplenajn, kiam Viktoro, disŝirinte la banderolon de Figaro antaŭ momento ricevita, legis laŭte artikolon tiel titolitan:
- De nia speciala korespondanto.
- ELFALEGO DE KRUTAĴO.
- Terura katastrofo ekĵetis la konsternon en la loĝan-
