— Jes; sed la ĉambro estis tro malvasta por enhavi ilin ĉiujn.
— Mi ne scias tion, kion vi volas diri. Fine, kiam la paroĥestro venis…
— La paroĥestro? Por fari kion li venis?
— Sed por ilin geedzigi, do.
— Kiel? Ilin geedzigi? Nu, mi supozas, ke ne estas en la preĝejon, ke vi metis la etulon.
— Ja vere en la preĝejon. Kien do mi devis lin meti?
— En la urbodomon, je Dio!
— Mi ne eniris en ĝin, eĉ unu minuton.
— Nu, nu, balbutis Viktoro timante la ekvidon de la vero, ni rezonu malmulte sed bone. De kie venis la duko kaj lia fianĉino, kiam ili trovis la leteron?
— De la urbodomo.
— Sed tiam ili estis jam geedzoj!
— Kredeble, respondis Duponto, kiu ne ŝanceliĝis. Aŭdante tiujn vortojn, la kapitano rapidege leviĝis. Saltegante al sia kunkulpanto, li premis lian gorĝon, dum tra liaj lipoj kuntiriĝantaj, tra liaj dentoj grincantaj, malfacile eliris la vorto:
— Sentaŭgulo!
— Finu do, vi min sufokas, stertoris la malfeliĉa Duponto. Nu, kion vi havas? Ĉu vi freneziĝas?
Poste, sin liberiginte sed tre malfacile el la fera mano, kiu lin premadis:
— Ĉar vi tiamaniere dankas tiujn, kiuj vin servas, mi forkuras. Donu mian monon.
— Vian monon! Rabisto, vi kuraĝas peti vian monon! Ne nur vi ne ĝin gajnis, sed plie per via malspriteco vi detruis ĉiujn miajn esperojn. Mi ne scias ĉu mi ne vin denuncos al la juĝistaro, petante ke ĝi vin resendu en la lokon el kiu vi revenas.
— Vi do tre deziras veni kun mi? petis Duponto per tono mokema.
— Kion vi diras? respondis Viktoro sulkante la brovojn.
