— Fraŭlino Brantino, li petis de la pordisto per voĉo, kiu ŝajnis raŭkigita de la trouzo de alkoholaĵoj.
— Kion vi volas al ŝi?
— Doni tiun pakaĵon.
— Lasu ĝin. Oni al ŝi ĝin sendos.
— Nu, se estas trinkmono gajnota, mi preferus, ke ĝi estu de mi.
— Kia praktikema faktoro, ekkriis la pordisto ridante. Vi estas prava, bonulo mia; ĉar taŭgas ĉiuj profitoj, eĉ la malgrandaj.
Tiam montrante per la mano pordeton troviĝantan en la angulo de la korto:
— Vi uzos la servŝtuparon, li aldonis; vi supreniros ĝis la dua etaĝo, dekstra koridoro, numero 25.
— Tre bone; mi dankas vin. Sin direktante laŭ la montroj liveritaj de la pordisto, la nekonatulo, kiu ŝajnis kurbata sub la pezo de sia ŝarĝo, alvenis baldaŭ al la loko montrita. Li frapis.
— Eniru, diris Josefino.
La faktoro turnis la butonon.
— Kion vi volas? petis la junulino.
— Doni al vi ĉi tion.
— Vi eraras. Mi atendas nenion. Ne respondinte la portisto eniris, fermis la pordon, kaj sin liberigis el sia kesto. Ĉar Josefino mirante malfermis la buŝon.
— Nu, silentu, diris tiu viro per voĉo subite ŝanĝita.
— Viktoro! ekkriis la ĉambristino supermezure mirigita.
— Jes, estas mi. Mi deziras interparoli kun vi. Ĉar mi timis, ke oni min rekonos, mi vestis por alveni ĝis vi tiun kostumon, kiu ŝanĝas mian ŝajnon.
— Kion vi deziras diri al mi? Ne respondinte la komandanto ŝin prenis en siajn brakojn, kaj ŝin kisante fervore:
— Ke mi ĉiam amas vin, li balbutis en ŝian orelon.
