sinjorino de Prelongo sentis impreson de neesprimebla kortuŝeco. Pri Raŭlo, li levetis la ŝultrojn.
— Kion vi intencas fari? li demandis.
— Eliri tuj.
— Vi ne pripensis al tio: vi estas tro malsana. Vojaĝo en tiu malvarma sezono estus por vi pereiga.
— Ĉu mi zorgas pri tio, dum mia filino estas malfeliĉa kaj bezonas min!
— Sed, mia kara amikino, antaŭ kelkaj tagoj vi ricevis de ŝi leteron, en kiu ŝi diris, ke ŝi fartas tre bone kaj nenion deziras. Kion vi volas plie?
— Sed tiu mistera bileto?
— Ĝi estas malsprita ŝerco tute simple. Vi devus ne atenti al ĝi kaj ĝin ĵeti en fajron.
— Raŭlo, estu sufiĉe bona por ordoni al la veturigisto, ke li jungu la ĉevalojn al la kaleŝo.
Tiam, kvankam koleretiĝante, la maljuna markizo, kiu ĉiam amegis sian edzinon, zorgis mem pri la preparadoj de ŝia eliro.
La komandanto troviĝis en sia lernoĉambro, laborante la redakton de raporto, kiam iu frapis sur lian pordon.
— Eniru, li kriis, ne turnante la kapon: mi estas okupata. Kion oni deziras de mi?
— Komandanto, diris la servsoldato, estas ŝia markizina Moŝto, kiu ekalvenas.
— Kia markizino?
— Sinjorino de Prelongo.
— Mia bopatrino! ekkriis Viktoro. Diru al sinjorino de Prelongo, ke mi ŝin akceptos post unu minuto.
La servsoldato eliris.
— Tiu maljuna ino en Parizo, dum la vintro, murmuris la filo Linŝardo; kion tio signifas. Kiu, diable! min perfidis? Nu, estos bezone ludi lertege.
Sidante en la saloneto, ankoraŭ vestite de sia vojaĝa kostumo, la markizino atendis.
