— Kiel? estas vi, sinjorino, ekkriis la komandanto, rapidegante en la ĉambron, kvazaŭ li estus treege okupata. Ĉu mi povas scii pro kia agrabla hazardo ...?
— Sinjoro, interrompis Suzano, kiu en sia apoga seĝo fikse rigardadis sian bofilon, kiel fartas mia filino?
— Tre bone.
— Kie ŝi troviĝas?
— Sed tie ĉi, en la hotelo. Kial tia stranga demando?
— Ĉu mi povas ŝin vidi? Viktoro ŝanceliĝis momente, kaj respondis malvarme:
— Ne, sinjorino.
— Kiel? ne? respondis la markizino miranta; kaj kial?
— Tial ke ŝi estas videbla por neniu.
— Eĉ por mi?
— Eĉ por vi.
Sinjorino de Prelongo sin levis subite. Ambaŭ interparolantoj staris unu antaŭ la alia, la okulojn en la okulojn, kiel du militantoj pretaj por la batalo. Estis la markizino, kiu komencis la atakon.
— Ĉu vi povus, sinjoro, al mi konigi la motivojn de tiu stranga konduto?
— Mi estas preta vin kontentigi, sinjorino. Sidiĝu, mi petas, kaj aŭskultu.
La komandanto senmoviĝis dum kelka tempo en profundaj pripensadoj.
— Mi atendas, sinjoro, diris la markizino senpacienca.
— Dio mia, sinjorino, tio, kion mi estas rakontonta havas tre delikatan kaj tre intiman karakteron. Mi estus preferinta, ke tiu geedza detalo estu ĉiam enfosigita en la plej profundan sekretejon. Sed ĉar vi devigas min al la malkovro de tiuj sekretoj, mi al vi konigos la tutan veron. De kiam ni estas geedzoj, tio estas de kvar monatoj, fraŭlino via filino ĉiam repuŝis miajn amindumaĵojn; kaj la plenumo de l’ edziniĝo ne ankoraŭ okazis.
— Ha! ekkriis sinjorino de Prelongo per triumfa tono, mi bone sciis, ke Matildo ne povas esti la patrino de
