Kaj nenio, dum kelkaj tagoj, estis kapabla ŝin elirigi el ŝia muteco.
Dum la marveturo, lia kunulo, mirante pri la karaktero stranga kaj sovaĝa de tiu junulino, kiu tiel malsimilis tiun de aliaj fraŭlinoj ĝis nun de li konitaj, demandis ŝin, kial ŝi ne ploris, eksciinte la pereon de siaj gepatroj.
— Ĉu tio povis utili, ŝi murmuris kolere; ĉar mi estas nur virino.
Por la dua fojo, Andreo aŭdis tiun frazon elirantan el ŝia buŝo.
— Tiam se vi estus viro, kion vi farus?
— Mi ilin venĝus.
— Mi vidas, Heleno, ke vi partoprenas miajn sentojn, kaj, ke vi opinias abomena la duoblan krimon de viaj onkloj.
— Miaj onkloj estis pravaj. En ilia loko, mi estus aginta kiel ili.
— Dio! Ĉu via patro ...
— Mia patro! Li delogis fraŭlinon; li estis krimulo.
— Sed via patrino ...
— Mia patrino estis delogita nur, ĉar ŝi tion bonvolis.
— Tamen, mia kara infanino ...
— Ne taŭgas tamen. Kiam knabino sin lasas kapti, tio okazas nur, kiam ŝi konsentas; do, ĉar mia patrino konsentis, ŝi estas krimulino.
— Sed antaŭnelonge vi deziris ilin venĝi.
— Certe, se mi estus viro, tio estus mia devo: kaj mi ĝin ne malobeus.
Tiuj respondoj mallongaj, kruelaj, sed ne senigitaj da ia sovaĝa grandeco, profunde mirigis Andreon. Iom post iom, tiu junulino naskis interne de li senton ĝis nun nekonitan. Li tiel bona, tiel kvieta, tiel ĝuste ekvilibrata, ne sciis kian sintenadon konservi antaŭ tiu fraŭlino kruela, kolerema, tute forportita de ŝia pasio.
Alveninte Prelongon, kiam la filo Linŝardo, prezentinte Helenon al sia patro, al li rakontis sian draman vojaĝon,
