kiu ŝin rabadis, rabinte ŝian prapatron, neniam, aŭdu min, Heleno, neniam.
— Sed, aŭskultu do ...
— Ne, kriegis Linŝardo, ne rimarkinte la interrompon, por malhelpi tian monstrecon, mi estus kapabla ĉion fari, eĉ konfesi la veron al la markizo, kaj poste pafi kuglon en mian cerbon.
— Nu, amiko mia, vi tute malsaĝiĝas. Mi eĉ miras, vidante, ke viro tiel inteligenta kaj tiel praktika kiel vi, ne ankoraŭ divenis, ke mia propono havas nur unu celon: malaperigi viajn konsciencriproĉojn. Dank’ al tiu edzigo, vi povus redoni al la markizo la monon ŝtelitan de via patro: kaj por tion plenumi, vi ne estus devigata suferi la honton de ia konfeso, nek antaŭ li, nek antaŭ iu ajn.
— Mi ne vin komprenas.
— Nu, mi tre bone tion ekvidas. Cetere vi diris: neniam. Kaj mi scias, ke estas neeble vin revenigi el viaj decidoj. Pro tio mi silentas.
— Parolu tamen. Mi obstinas nur kiam mi kredas min prava: kiam oni montras sendiskuteble, ke mi eraris, mi ĉiam cedas.
— Tiam lasu min klarigi mian planon.
— Iru; mi vin aŭskultas.
— Per via klera administrado, ĉu la riĉaĵoj lasitaj de via patro ne estas duobliĝintaj?
— Vi eĉ povus diri: triobliĝintaj.
— Tre bone. Sekve la duono de via tuta posedaĵo superas tiun, kiun vi heredis.
— Certe: poste?
— La mono, kiun vi posedas hodiaŭ, ne estas tute mono ŝtelita. La restaĵo al vi rajte apartenas: ĝi estas frukto de via laboro.
— La temo estas diskutebla. Sed fine, kien vi volas alveni?
— Al tio. Ĉar ĉiu el niaj filoj heredos post nia morto
