Paĝo:Verkoj de FeZ, 1935.pdf/96

Petrigardis min kolego:
— Ili estis en malsato… ho, pro Dio!…
Kiu donos tie panon…
Se — mi pune perdos manon…
Kiu zorgos pri malsata familio?…
— Vi mem zorgos, ne alia,
Pri la propra familio!…
Fajrekbrilis la decido en okulo.
Kaj al Baŝo mi eliris.
Fortavoĉe kulpon diris:
— Jen, ĝi estas, man’ ŝtelinta de l’ pekulo!…
Por pli forta punefiko
Baŝo montris: — Vi, amiko,
— Vi eliru — lia punekzekutisto!
— Nu, vi, pala! — tuj elvenu,
La hakilon forte tenu,
Kaj — forfalu peka mano de l’ ŝtelisto!
Baŝ’ ordonis. La ordono
Plenumiĝu sen pardono!
Kaj hakilon la amiko blinde prenis…
Senkonscie ĝin levinte
Kaj la manon forbatinte,
Ekkriegis li, ekploris kaj eksvenis…
Sur la kampo en la valo
Baldaŭ estis la batalo.
En kazerno mi atendis bandaĝita.
Ĝuste ĉirkaŭ la vespero
Venis de l’ batal’ ofero…
Sur portilo — li, amiko! — mortvundita!…
— Dio benon al vi donu…
Min ne juĝu… kaj… pardonu,
Kaj li mortis post mallonga agonio.
— Ho, ofero mia vana!
Sen amiko kaj sen mano!…