ke, post esti transpasintaj la nudan spacon, li revojiris ĉe la maldekstra rando sub la kovro de arboj.
Unu horo de paŝado tiam alkondukis lin al loko kie la randoj estis borderataj nur de ŝrumpintaj arbustoj, kie la herbo, malpli dika, komencis suferi la proksimecon de la maro.
Sub ĉi tiuj kondiĉoj, estis malfacile kaŝi sin, krom se antaŭeniri nur rampante sur la grundo.
Jen tio kion faris Godfredo, jen ankaŭ tio kion li konsilis al TOrteto por fari.
- Ne plu estas sovaĝuloj ! Ne plu estas hommanĝuloj ! Ili estas foririntaj ! diris la instruisto.
- Ili estas ! vive respondis Godfredo mallaŭte. Ili devas esti tien !… Ventralteren, TOrteto, ventrokuŝe ! Estu preta pafi, sed ne pafu sen mia ordono !
Godfredo elparolis tiujn vortojn kun ia ordonpova tono, ke la instruisto, sentante siajn krurojn malfortiĝi sub li, faris nenian penon por kuŝiĝi en la petita pozicio.
Kaj li prave obeis !
Fakte, ne estis sen kialo ke Godfredo ĵus parolis kiel li faris.
De la loko kiun ambaŭ tiam okupis, ni povis vidi nek la marbordon nek la lokon kie la rivereto enfluis en la maron. Tio rezultis el tio, ke kubuto de la bordoj subite haltigis la vidpovon je distanco de cent paŝoj; sed super tiu mallonga horizonto fermita de la ŝveladoj de la randoj, densa fumo leviĝis rekte en la aero.
Godfredo, kuŝiĝinta en la herbo, fingro sur la pafrisorto de sia pafilo, observis la marbordon.
"Ĉi tiu fumo, li diris al si, ĉu ĝi ne estus el naturo de tiuj kiuj mi jam dufoje duonvidis ? Ĉu necesis konkludi ke indiĝenoj jam surteriĝis norde kaj sude de la insulo, ke tiuj fumoj devenis de fajroj ekflamigitaj de ili ? Sed ne, tio ne eblas, ĉar mi neniam trovis aŭ cindrojn, aŭ postsignojn de fajro, aŭ estingitajn karbojn Ha ! Tiufoje mi bone ekscios kion kredi !"
Kaj per lerte rampa movado kiun TOrteto imitis kiel eble plej bone, li sukcesis, sen elstari la herbojn per la kapo, direktiĝi al la kubuto de la rivereto.
