— Marta, venu! Ĉi tie estas bela nesto por ripozi. Libera spaceto inter nealtaj densaj arbetoj, ombra, tamen hela!
Li proponis al ŝi sian manon kaj tiris ŝin post sin tra mallarĝa aperturo en la densaĵo. Ili jam estis lacaj. Precipe Marta ne kutimis iri tiel longan malebenan vojon. Kaj kiam Karlo estis sterninta lanan kovrilon, ambaŭ kuŝigis sin kun ekspiroj de plezuro.
Ili manĝis malkaran kolbason kun pano, kukon de Marta mem bakitan kaj pomojn. Poste ili trinkis kelkajn glutojn da malvarma teo el lada botelo. Ĉiun pecon ili dividis, de ĉiu peceto gustumis ambaŭ kaj ĉiu klopodis translasi al la alia kaj ŝovi en la buŝon de la alia la plej bonan. Kaj tiu simpla manĝaĵo bongustis al ili pli ol iu pli luksa manĝaĵo iam antaŭe.
— Do, nun bonvolu laŭtlegi ion el viaj lastaj verkaĵoj! — petis Marta kiam ili estis manĝintaj. — Vi ja kunportis kajeron, kiel mi vidis.
Karlo donis al ŝi supraĵan kison kaj prenis libreton el la dorssako. Li eklegis per sia agrabla, sentoplena voĉo poemojn pri amsopiro, pri amo ne rustiĝanta kaj pri infano malsata, kiu vane petis riĉan sinjorinon pri peco da pano kaj kiu poste havis okazon savi la infanon de la kruele avara virino el mortodanĝero. Li legas himnon al la Silento kaj historieton profundesencan pri perdita ludilo: Infano perdis sian ludilon kaj ne estis konsolebla en sia ĉagreno, eĉ ne per novaj, pli belaj ludiloj. Ankoraŭ post jaro melankoliigis ĝin sopira doloro. Kiam oni subite retrovis la malnovan perditan ludilon kaj ĝin transdonis al la infano, tiu miregis pri tio ke ĝi povis tiom funebri pro la perdo de tia ordinara ludilo.
Estiĝis silento. Nur de malproksime sonetis la
