iliajn (infanojn). — Montru al ili vian novan veston. — Mi amas min mem, vi amas vin mem, li amas sin mem, kaj ĉiu homo amas sin mem, — Mia fralo diris al Stefano, ke li amas lin pli, ol sin mem. — Mi zorgas pri ŝi tiel, kiel mi zorgas pri mi mem ; sed ŝi mem tute ne zorgas pri si kaj tute sin ne gardas. — Miaj fratoj havis hodiaŭ gastojn ; post la vespermanĝo niaj fratoj eliris kun la gastoj el sia domo kaj akompanis ilin ĝis ilia domo. Mi jam havas mian ĉapelon; nun serĉu vi vian. — Mi lavis min en mia ĉambro, kaj ŝi lavis sin en sia ĉambro. — La infano serĉis sian pupon; mi montris al la infano, kie kuŝas ĝia pupo. — Oni ne forgesas facile sian unuan amon.
Nun mi legas, vi legas kaj li legas; ni ĉiuj legas. —
Vi skribas, kaj la infanoj skribas; ili ĉiuj sidas silente
kaj skribas. — Hieraŭ mi renkontis vian filon, kaj li
ĝentile salutis min. — Hodiaŭ estas sabato, kaj morgaŭ
estos dimanĉo, — Hieraŭ estis vendredo, kaj post-morgaŭ
estos lundo. — Antaŭ tri tagoj mi vizitis vian kuzon kaj
mia vizito faris al li plezuron. — Ĉu vi jam trovis vian
horloĝon? — Mi ĝin ankoraŭ ne serĉis; kiam mi finos
mian laboron, mi serĉos mian horloĝon, sed mi timas,
ke mi ĝin jam ne trovos. — Kiam mi venis al li, li dormis;
sed mi lin vekis. — Se mi estus sana, mi estus feliĉa. —
Se li scius, ke mi estas tie ĉi, li tuj venus al mi. — Se la
lernanto scius bone sian lecionon, la instruanto lin ne
punus. — Kial vi ne respondas al mi? Ĉu vi estas surda
aŭ muta? — Iru for! — Infano, ne tuŝu la spegulon! —
Karaj infanoj, estu ĉiam honestaj! — Li venu, kaj mi
pardonos al li. — Ordonu al li, ke li ne babilu. — Petu
ŝin, ke ŝi sendu al mi kandelon. — Ni estu gajaj, ni uzu
bone la vivon, ĉar la vivo ne estas longa. — Ŝi volas danci,
— Morti pro la patrujo estas agrable, — La infano me
ĉesas petoli.
