kremo. — Mi staras ekster la domo, kaj li estas interne. — En la salono estis neniu krom li kaj lia fianĉino. — La hirundo flugis trans la riveron, ĉar trans la rivero sin trovis aliaj hirundoj. — Mi restas tie ĉi laŭ la ordono de mia estro. — Kiam li estis ĉe mi, li staris tutan horon apud la fenestro. — Li diras, ke mi estas atenta. — Li petas, ke mi estu atenta. — Kvankam vi estas riĉa, mi dubas, ĉu vi estas feliĉa. — Se vi scius, kiu li estas, vi lin pli estimus. — Se li jam venis, petu lin al mi. — Ho, Dio! kion vi faras! — Ha, kiel bele! — For de tie ĉi! — Fi, kiel abomene! — Nu, iru pli rapide!
La artikolo « la » estas uzata tiam, kiam ni parolas pri
personoj aŭ objektoj konataj. Ĝia uzado estas tia sama,
kiel en la aliaj lingvoj. La personoj, kiuj ne komprenas
la uzadon de la artikolo (ekzemple rusoj aŭ poloj, kiuj
ne scias alian lingvon krom sia propra), povas en la unua
tempo tule ne uzi la artikolon, ĉar ĝi estas oportuna, sed
ne necesa. Anstataŭ « la » oni povas ankaŭ diri « l’ »
(sed nur post prepozicio, kiu finiĝas per vokalo). —
Vortoj kunmetitaj estas kreataj per simpla kunligado de
vortoj; oni prenas ordinare la purajn radikojn, sed, se
la bonsoneco aŭ la klareco postulas, oni povas ankaŭ
preni la tutan vorton, t. e. la radikon kune kun ĝia
gramatika finiĝo. Ekzemploj : skribtablo aŭ skribotablo
(= tablo, sur kiu oni skribas); internacia (= kiu estas
inter diversaj nacioj); tutmonda (= de la tuta mondo);
unutaga (= kiu daŭras unu tagon); unuataga (= kiu estas
en la unua tago); vaporŝipo (= ŝipo, kiu sin movas per
vaporo); matenmanĝi, tagmanĝi, vespermanĝi; abonpago
(= pago por la abono).
Ĉiuj prepozicioj per si mem postulas ĉiam nur la nominativon.
Se ni iam post prepozicio uzas la akuzativon,
