—Sed…
—Ĉu vi estos efektive sincera, fraŭlino?
—Mi deziras nenion pli volonte.
—Sed, trovinte, ke mi estas sufiĉe malhonta ne tuje fali sur miajn genuojn, vi eble havus la deziron meti min venkitan ĉe viaj piedoj, por poste havi la plezuron—min forpuŝi.
—Sinjoro leŭtenanto! ekkriis Stella vive kaj levis sin de sia seĝo.
—Ĉu la gesinjoroj ion deziras? eksonis murmuretanta voĉo post ŝi. Ĝi estis la melankolia kelnero Olsen, kiu, enirinte senbrue, nun staris tie kun kapo klinita kaj kun porcio da glaciaĵo en la mano.
Stella reĵetis sin sur la seĝon kaj kaŝis sian vizaĝon en la manoj.
—Ne, iru nur!
—Mi alportis nur tiun ĉi glaciaĵon al sinjorino Breine.
—Metu ĝin tie ĉi sur la tablon kaj alportu al mi ankaŭ unu porcion, diris Georgo senpacience. Mi bczonas min iom malvarmetigi, li murmuretis al si mem.
—Tuj, sinjoro, tuj! Nenion alian, sinjoro?
—Ne.
Stella sidis daŭrige kun sia buklita Titus-kapo en la manoj, ŝia blanka kolo estis fleksita, kaj parto de la delikate formita orelo rigardetis el la grandaj salmokoloraj rozoj, kiuj estis alfortikigitaj sur ŝia ŝultro. Georgo sentis, ke li estis tro kruda.
—Fraŭlino!
Ŝi relevis la kapon kun la malnova fiera esprimo en la mallumaj okuloj.
—Ĉu vi havas ankoraŭ ion nediritan?
—Mi estis tro ekflamiĝa, mi estis rapidema, mi volus nur . . .
—Vi volus nur pagi mokon per moko kaj min humiligi. Gratulu vin mem, leŭtenanto Felsen, vi atingis perfekte vian celon!
