La komercegisto ripozis, tute dispremita, en sia apoga seĝo. Stella sidis post la piano kaj ploris. El la salono sonis danca muziko, ridado kaj ŝovado de piedoj.
—Jes, ĝi estas efektive animita balo kaj luksa vespermanĝo, kiujn komercegisto Breine donas tiun ĉi vesperon, li ĝemis. Tiel vigla dancado daŭriĝas tie interne, kaj tamen la komercegisto mem sidas tie ĉi sur la ruinoj de sia feliĉo!
Li kaŝis la vizaĝon en siajn manojn.
—Ĉu ekzistas en la mondo pli malfeliĉa homo ol mi? li ĝemis laŭte.
Mola mano estis metita sur lian ŝultron. Stella staris apud lia flanko.
—Ekzistas ankoraŭ unu alia, ŝi diris.
—Ĉu vi estas ankaŭ malfeliĉa, fraŭlino?
—Ho, jes!
—Sed vi ne havas edzinon, kiu vin trompas.
—Ne, sed unu kaj tiu sama homo estas la kaŭzo de nia malfeliĉo.
—Felsen?
—Jes. Mi lin amis tiel profunde, tiel kore, kaj nun li min forpuŝis kaj forgesis pro Fanny, kaj ĉio tio post konateco de nur duono da horo. Ĉio estas tiel freneze malsaĝa, ke mia kapo preskaŭ turniĝas.
—Ili konas unu la duan jam pli ol unu jaron. Mi estas certa pri tio.
—Edzinigita virino—kia senfunda maltaŭgeco!
—Ĝi estas la francaj ideoj. Sed kion vi pensas fari?
—Mi? mi almenaŭ neniam edziniĝos!
—Mi ankaŭ neniam faros ĝin plu, diris la komercegisto. Mi petos eksedziĝon.
—Sed eble Fanny estas senkulpa?
—Ne, mi scias, kiel facilanime ŝi komencis tiun ĉi rilaton, kaj mi neniam povas havi plu konfidon al ŝi.
—Ĉio povos fariĝi ankoraŭ bona, sinjoro.
—Neniam, neniam.
