En la tempo de vivado
La servema kaj fervora,
Senanima societo
Ekforgesos nun por ĉiam,
Kaj eĉ ĝemo kaj larmeto
Memorigos min neniam! . . .
M. SOLOVJEV.
| Tri palmoj |
| (El Lermontov.) |
En sabla dezerto de lando Azia
Tri palmoj fieris per kresko gracia.
Apude el tero senfrukta ŝprucanta
Murmuris fonteto per ondo frostanta.
Ĝi estis per verdaj folioj gardata
De suna radio kaj sablo portata.
Kaj tempo pasadis eĉ ne rimarkita.
Sed fremda migranto, de voj' lacigita,
La bruston flamantan al akvo malvarma
Ankoraŭ ne klinis sub tendo la ĉarma,—
Komencis jam velki de sun' bruliganta
La belaj folioj kaj fonto sonanta.
La palmoj komencis je Dio plendadi :
"Ni estas naskitaj, por vane velkadi?
En ia dezerto ni vivon pasigas,
Skuadas nin ventoj kaj suno bruligas;
Kaj homo ne ĝuas je flor' nia rava . . .
Ne, sankta ĉiel', via juĝo—ne prava!"
Kaj ĵus ili finis—en blua foraĵo
Sin turni komencis la ora sablaĵo,
|
