Paĝo:Zamenhof L. L. - Fundamenta Krestomatio, 1903.pdf/396

Kaj venis de tie la son' sonorila,
Rigardis pakaĵoj sub tolo kovrila,
Kaj iris kameloj, la sablon levante,
Sin, kvazaŭ ŝipeto en mar', balancante.

   El inter la ĝiboj sin skuis en pendo
La larĝaj kurtenoj de tendo kaj tendo;
Kaj ilin la brunaj manetoj levadis,
Kaj nigraj okuloj el tie briladis;
Arabo, talion al selo klinante,
Peladis ĉevalon, al kur' instigante.

   Levadis sin tiam ĉeval' en kolero,
Kaj saltis ĝi, kvazaŭ vundita pantero.
De blanka mantelo la faldoj belegaj
Senorde kuŝadis sur ŝultroj brunegaj.
Ludante, l'araboj ponardojn ĵetadis
Kaj ilin en flugo kun ĝojo kaptadis.

   Jen venas al palmoj kun bru' kamelaro;
En ombro etendis sin gaja tendaro.
La vazoj per akvo plenigis, sonante.
Fiere la kapojn foliajn svingante,
La palmoj salutas gastaron subitan
Kaj fonto donacas la akvon kaŝitan.

   Apenaŭ do lumon krepusko forpremis,
Sub akra hakilo radikoj ekĝemis,—
Kaj falis sen vivo la palmoj altaĝaj!
La veston forŝiris l'infanoj sovaĝaj.
La korpon de ili la homoj hakadis,
Kaj ĝis la mateno lignaroj bruladis.

   Kaj kiam nebul' okcidenten foriris,
Laŭ voj' difinita gastaro jam iris.
Kaj kie la palmoj centjarojn traestis,
Nur cindro malvarma kaj griza nun restis.