FJI… FJI… FJI…
Ĉe randarbara mia dom’
Grandaĝa staras arbo
Grandulo, kiel ĝiba hom’,
Kun verdfolia barbo.
Griza de l’ musk’ al ĝi benket’
Alpremas sin tremante,
Kaj najtingala trilkantet’
Sonadas revigante…
— Ho, najtingal’! ekkantu vi
Pri mia knabineto —
Ĉu ŝi memoras?…
— Fji… fji… fji…
Ektrilis la birdeto…
Ho, antaŭ jar’ en tiu lok’
Duope ni sidadis.
Sub najtingala ĉarma vok’
Senzorge petoladis.
Ĵuris ni ambaŭ — ĝis la fin’
De l’ vivo esti kune…
— Kie vi estas, ho knabin’!…
Ĉe kies brusto, nune?
Ho, najtingalo!… eble vi
Ŝin vidis en urbeto?
Ĉu ŝi min amas?…
— Fji… fji… fji…
Ektrilis la birdeto…
Eble?… sed ne!!… al la satan’
Neniam ŝi ekcedos!…
Ŝin ne atingos lia man’
Mi kredis, kredas, kredos!…
Ho, najtingalo! via vok’,
Malgaja trilo via
Sonas hodiaŭ kiel mok’
De l’ amo, kredo mia!
Diru, ne moku!… certe vi
Ŝin vidis en urbeto?…
Ĉu ŝi enuas?…
Fji… fji… fji…
Ektrilis la birdeto…
Se ŝi perfidas tie min,
Se ĵuron ŝi forgesas,
Se en urbeto la knabin’
Alian nun karesas!
Ha, ne ekscitu trile min
En mia korsufero!
Kune kun ŝi, ho, ambaŭ vin
Forglutu la infero!!…
———————
Plende ekkantis la birdet’
Kaj flugis for trilanta.
Mi, sola, restis sur benket’
Sen amo kaj sen kanto…
1) »La Revuo«, 1911—12., pĝ. 494.
2) Germana Esp. Gazeto, N. 13. (31. III. 12.).
