Maria/Ĉapitro LXI

Indekso : Maria
de Jorge Isaacs
Tradukita de Andrés Turrisi, Detlef Karthaus kaj Ruben' Torres
Ĉapitro LXI

Tradukata ekde 2005.

LXI

Me fue imposible darme cuenta de lo que por mi había pasado, una noche que desperté en un lecho rodeado de personas y objetos que casi no podía distinguir. Una lámpara velada, cuya luz hacían más opaca las cortinas de la cama, difundía por la silenciosa habitación una claridad indecisa. Intenté en vano incorporarme, llamé, y sentí que estrechaban una de mis manos; torné a llamar, y el nombre que débilmente pronunciaba tuvo por respuesta un sollozo. Volvíme hacia el lado de donde éste había salido y reconocí a mi madre, cuya mirada anhelosa y llena de lágrimas estaba fija en mi rostro. Me hizo casi en secreto y con su más suave voz, muchas preguntas para cerciorarse de si estaba aliviado.

Rezultis al mi neebla konsciiĝi pri kio estis okazinta al mi, kiam iun nokton mi vekiĝis sur lito ĉirkaŭita de personoj kaj objektoj kiujn mi preskaŭ ne kapablis distingi. Iu lumilo vualita, kies lumon pliopakigis la lit-kurtenoj, difuzadis tra la silenta ĉambro svagan helon. Vane mi klopodis eksidi, vokis, kaj sentis ke oni premadis unu el miaj manoj; mi ree vokis, kaj la nomo kiun feble mi prononcadis ricevis kiel respondon unu plor-singulton. Mi turnis la kapon al la flanko de kie ĝi estis elirinta kaj mi rekonis mian patrinon, kies okuloj zorgaj kaj larmoplenaj fikse rigardadis mian vizaĝon.

—¿Conque es verdad? —le dije cuando el recuerdo aún confuso de la última vez en que la había visto, vino a mi memoria.

—Do estas vero? —mi diris al ŝi kiam la memoro ankoraŭ konfuza de la lasta fojo kiam mi estis vidinta ŝin venis al mia menso.

Sin responderme, reclinó la frente en el almohadón uniendo así nuestras cabezas.

Senresponde, ŝi klinis la frunton sur la kusenon tiel kunigante niajn kapojn.

Después de unos momentos tuve la crueldad de decirle:

Post kelkaj momentoj mi havis la kruelecon diri al ŝi:

—¡Así me engañaron!... ¿A qué he venido?

—Tiamaniere vi trompis min!... Kial mi venis?

—¿Y yo? —me interrumpió humedeciendo mi cuello con sus lágrimas.

—Kaj mi? —ŝi interrompis min humidigante mian kolon per siaj larmoj.

Mas su dolor y su ternura no conseguían que algunas corriesen de mis ojos.

Sed ŝia doloro kaj ŝia tenereco ne sukcesis ke iuj eliru el miaj okuloj.

Se trataba sin duda de evitarme toda fuerte emoción, pues poco rato después se acercó silencioso mi padre, y me estrechó una mano, mientras se enjugaba los ojos sombreados por el insomnio.

Sendube oni klopodadis eviti al mi ĉian fortan emocion, ĉar iom poste alproksimiĝis silenta mia patro, kaj premis al mi unu manon, samtempe sekigante siajn okulojn blue kadritajn pro la sendormo.

Mi madre, Eloísa y Emma se turnaron aquella noche para velar cerca de mi lecho, luego que el doctor se retiró prometiendo una lenta pero positiva reposición. Inútilmente agotaron ellas sus más dulces cuidados para hacerme conciliar el sueño. Así que mi madre se durmió rendida por el cansancio, supe que hacía algo más de veinticuatro horas que me hallaba en casa.

Mia patrino, Eloisa kaj Emma tiunokte vice vigilis apud mia lito, post kiam la doktoro retiriĝis promesante malrapidan sed pozitivan refortiĝon. Vane ili elĉerpis siajn plej dolĉajn zorgojn por ke mi endormiĝu. Tial ke mia patrino ekdormiĝis elĉerpita pro laceco, mi eksciis ke mi troviĝas hejme de post iom pli ol dudek kvar horoj.

Emma sabía lo único que me faltaba saber: la historia de sus últimos días... sus últimos momentos y sus últimas palabras. Sentía que para oír esas confidencias terribles me faltaba valor, pero no pude dominar mi sed de dolorosos pormenores, y le hice muchas preguntas. Ella sólo me respondía con el acento de una madre que hace dormir a su hijo en la cuna: —Mañana.

Emma konis tion kio nur mankis al mi scii: la historion de ŝiaj lastaj tagoj... ŝiajn lastajn momentojn kaj ŝiajn lastajn vortojn. Mi sentis ke por aŭdi tiujn terurajn konfidencojn mi estis senkuraĝa, sed mi ne povis regi mian soifon je dolorigaj detaloj, kaj mi faris al ŝi multajn demandojn. Ŝi nur respondadis al mi per la voĉo de iu patrino kiu dormigas sian fileton en la lulilo: —Morgaŭ.

Y acariciaba mi frente con sus manos o jugaba con mis cabellos.

Kaj ŝi karesadis mian frunton per siaj manoj aŭ ludadis per mia hararo.