Maria/Ĉapitro LXVI

Indekso : Maria
de Jorge Isaacs
Tradukita de Ruben' Torres, Detlef Karthaus kaj Andrés Turrisi
Ĉapitro LXIV

Tradukata ekde 2005.

LXIV

¡Inolvidable y última noche pasada en el hogar donde corrieron los años de mi niñez y los días felices de mi juventud! Como el ave impelida por el huracán a las pampas abrasadas intenta en vano sesgar su vuelo hacia el umbroso bosque nativo, y ajados ya los plumajes regresa a él después de la tormenta, y busca inútilmente el nido de sus amores revoloteando en torno del árbol destrozado, así mi alma abatida va en las horas de mi sueño a vagar en torno del que fue hogar de mis padres. Frondosos naranjos, gentiles y verdes sauces que conmigo crecisteis, ¡cómo os habréis envejecido! Rosas y azucenas de María ¿quién las amará si existen? Aromas del lozano huerto, no volveré a aspiraros; susurradores vientos, rumuroso río... ¡no volveré a oírlos!

Neforgesebla kaj lasta nokto trapasita en la hejmo kie fluis la jaroj de mia infanaĝo kaj la tagoj feliĉaj de mia juneco. Samkiel la birdo, puŝita de la huragano al la pampoj brulantaj, vane klopodas klini sian flugon al la ombra naskiĝ-arbaro, kaj kun la plumaro jam ŝrumpita revenas al ĝi post la tempesto, kaj serĉas vane la nidon de sia amoroj flugil-batante ĉirkaŭ la dispecigita arbo, same mia deprimita animo en la horoj de mia dormo iras vagadi ĉirkaŭ tiu kiu estis la loĝejo de miaj gepatroj.

La media noche me halló velando en mi cuarto. Todo estaba allí como yo lo había dejado; solamente las manos de María habían removido lo indispensable, engalanando la estancia para mi regreso: marchitas y carcomidas por los insectos permanecían en el florero las últimas azucenas que ella le puso. Ante esa mesa abrí el paquete de las cartas que me había devuelto al morir. Aquellas líneas borradas por mis lágrimas y trazadas cuando tan lejos estaba de creer que serían mis últimas palabras dirigidas a ella; aquellos pliegos ajados en su seno, fueron desplegados y leídos uno a uno; y buscando entre las cartas de María la contestación a cada una de las que yo le había escrito, compaginé ese diálogo de inmortal amor dictado por la esperanza e interrumpido por la muerte.

La nokto-mezo trovis min maldorma en mia ĉambro. Ĉio estis tie kiel mi ĝin estis lasinta; nur la manoj de Maria estis delokigintaj tion necesan, ornamante la ĉambron por mia reveno: velkaj kaj putraj pro la insektoj restadis en la flor-vazo la lastaj lilioj kiujn ŝi estis metinta en ĝin. Antaŭ tiu tablo mi malfermis la pakaĵeton de la leteroj kiujn ŝi estis redoninta al mi antaŭ ol morti. Tiuj linioj forviŝitaj per miaj larmoj kaj skribitaj kiam mi tute ne povis imagi ke ili estus miaj lastaj vortoj direktitaj al ŝi; tiuj falditaj paperoj ĉifitaj en ŝia sino, estis disfaldataj kaj legataj unu post alia; kaj serĉante inter la leteroj de Maria la respondon al ĉiu el tiuj kiujn mi estis skribinta al ŝi, mi povis enpaĝigi tiun dialogon je senmorta amo diktitan de la espero kaj interrompitan de la morto.

Teniendo entre mis manos las trenzas de María y recostado en el sofá en que Emma le había oído sus postreras confidencias, dio las dos el reloj: él había medido también las horas de aquella noche angustiosa, víspera de mi viaje; él debía medir las de la última que pasé en la morada de mis mayores.

Dum mi tenis inter miaj manoj la harplektojn de Maria kuŝante sur la sofo sur kiu Emma estis aŭskultinta ŝiajn lastajn konfidencojn, la horloĝo frapis la duan: ĝi ankaŭ estis mezurinta la horojn de tiu streĉa nokto, antaŭa al mia vojaĝo; ĝi devis mezuri tiujn de la lasta kiun mi pasigis en la domo de miaj olduloj.

Soñé que María era ya mi esposa: ese castísimo delirio había sido y debía continuar siendo el único deleite de mi alma: vestía un traje blanco vaporoso, y llevaba un delantal azul, azul como si hubiese sido formado de un jirón de cielo: era aquel delantal que tantas veces le ayudé a llenar de flores, y que ella sabía atar tan linda y descuidadamente a su cintura inquieta, aquél en que había yo encontrado envueltos sus cabellos: entreabrió cuidadosamente la puerta de mi cuarto, y procurando no hacer ni el más leve ruido con sus ropajes, se arrodilló sobre la alfombra al pie del sofá: después de mirarme medio sonreída, cual si temiera que mi sueño fuese fingido, tocó mi frente con sus labios suaves como el terciopelo de los lirios del Páez: menos temerosa ya de mi engaño, dejóme aspirar un momento su aliento tibio y fragante; pero entonces esperé inútilmente que oprimiera mis labios con los suyos: sentóse en la alfombra, y mientras leía algunas de las páginas dispersas en ella, tenía sobre la mejilla una de mis manos que pendía sobre los almohadones: sintiendo ella animada esa mano, volvió hacia mí su mirada llena de amor, sonriendo como ella sola podía sonreír: atraje sobre mi pecho su cabeza, y reclinada así, buscaba mis ojos mientras le orlaba yo la frente con sus trenzas sedosas o aspiraba con deleite su perfume de albahaca.

Mi sonĝis ke Maria jam estas mia edzino: tiu plej ĉasta deliro estintis kaj devis daŭre esti la nura plezuro de mia animo: ŝi portis vaporan blankan robon, kaj surhavis bluan antaŭtukon, bluan kvazaŭ ĝi estus farita el ĉiela ŝir-peco: ĝi estis tiu antaŭtuko kiun tiomajn fojojn mi helpis ŝin plenigi per floroj, kaj kiun ŝi sciis ligi tiel bele kaj senzorge al sia malkvieta talio, tiun en kiu mi estis trovinta envolvitaj ŝiajn kap-harojn: ŝi duon-malfermis singarde la pordon de mia ĉambro, kaj klopodante fari eĉ ne la minimuman bruon per siaj vestoj, genuiĝis sur la tapiŝon piede de la sofo: rigardinte min duon-ridetante, kvazaŭ ŝi timus ke mia sonĝo estu ŝajna, ŝi tuŝis mian frunton per siaj lipoj delikataj kiaj la veluro de la lilioj de la rivero Páez: jam malpli timema antaŭ mia trompo, ŝi lasis min enspiri dum unu momento ŝian varmetan kaj bonodoran spiron; sed tiam mi vane atendis ke ŝi premu miajn lipojn per la siaj: ŝi sidiĝis sur la tapiŝon, kaj dum ŝi legis kelkajn el la paĝoj dise kuŝantaj sur ĝi, ŝi tenis sur sia vango unu el miaj manoj kiu pendadis sur la kusenegojn: sentante tiun manon vivo-plena, ŝi turnis al mi sian rigardon amo-plenan, ridetante kiel nur ŝi kapablis rideti: mi altiris ŝian kapon sur mian bruston, kaj klinita tiamaniere, ŝi serĉadis miajn okulojn dum mi orladis al ŝi la frunton per ŝiaj silkaj plektoj aŭ enspiradis plezure ŝian bazili-parfumon.

Un grito, grito mío, interrumpió aquel sueño: la realidad lo turbaba celosa como si aquel instante hubiese sido un siglo de dicha. La lámpara se había consumido; por la ventana penetraba el viento frío de la madrugada; mis manos estaban yertas y oprimían aquellas trenzas, único despojo de su belleza, única verdad de mi sueño.

Unu krio, unu mia krio, interrompis tiun sonĝon: la realo perturbadis ĝin ĵaluza kvazaŭ tiu momento estintus unu jarcento da feliĉo. La lumilo estis konsumiĝinta; tra la fenestro penetradis la frida vento de la tagiĝo; miaj manoj estis rigidaj kaj premadis tiujn plektojn, ununuran restaĵon de ŝia beleco, ununuran veron de mia sonĝo.