Maria/Ĉapitro XX
Mia patrino kaj Emma eliris al la koridoro por akcepti min. Mia patro estis rajdinta por iri viziti la laborojn.
Iom poste oni vokis min al la manĝejo, kaj mi ne prokrastis alkuri ĉar tie mi esperis trovi Marian sed mi trompis min; kaj kiam mi demandis al mia patrino pri ŝi, ŝi respondis al mi.
—Pro tio ke la sinjoroj venos morgaŭ, la knabinoj klopodas krei kelkajn bone faritajn dolĉaĵojn; mi kredas ke ili finis jam kaj ke ili venos nun.
Estis mi ekstariĝonta de la tablo kiam Jozefo, kiu supreniris el la valo al la monto pelanta du mulojn ŝarĝataj de canabrava***, stariĝis en la altaĵeto de kie oni ekvidis la internon, kaj kriis al mi:
—Bonan vesperon!*** Mi ne povas alveni, ĉar mi portas ĉukara*** kaj noktiĝas al mi. Tie mi lasas la depeŝon kun la infaninoj. Leviĝu tre frue morgaŭ, ĉar la afero estas certa.
—Bone —mi respondis al li—; mi iros tre frue; salutojn al ĉiuj.
—Ne forgesu la sferkuglojn***!
Kaj salutanta min per la ĉapelo li daŭrigis la supreniradon.
Mi direktis min al mia ĉambro prepari mian ĉaspafilon, ne tiom ĉar ĝi bezonis purigon sed por serĉi pretekston por ne resti en la manĝejo, en kie fine ne presentiĝis*** Maria.
Havis mi malfermita en la mano skatoleton de piŝtoj*** kiam mi vidis Marian veni al mi portanta por mi kafon, kiun ŝi gustumis per la telereto antaŭ ol**** vidi min.
La piŝtoj disverŝiĝis** al mi sur la planko tuj kiam ŝi alproksimiĝis.
Sen decidi rigardi min, ŝi donis la mi la bonan vesperon, kaj metante per nesekura mano la telereton kaj la tazon en la apoglato, ŝi serĉis dum momento per malkuraĝaj okuloj miajn, kiuj hontruĝigis ŝin, kaj tiam, surgenuita, ŝi ekkolektis la piŝtojn.****
—Ne faru vi tion —mi diris al ŝi—; mi faros tion poste.
—Mi havas tre bonajn okulojn por serĉu malgrandajn aĵojn —ŝi respondis—; ni vidu la skatoleton.
Ŝi etendis la brakon por ricevi ĝin, ekkriante ĉe la vido:
—Ve! Se ĉiuj elverŝiĝis!
—Ĝi ne estis plena —mi observis helpante ŝin.
—Kaj ke oni bezonas morgaŭ de tiuj ĉi —diris ŝi blovante la polvon al tiuj kiuj havis en la rozkolora** palmo de unu el siaj manoj.
—Kial morgaŭ kaj kial de tiuj ĉi?
—Ĉar kiel tiu ĉazado estas danĝera, mi imagas ke erari pafon estus terure, kaj mi konas laŭ la skatoleto ke tiuj ĉi estas tiuj kiujn la doktoro** donacis al vi la alian tagon dirante ke estis anglaj kaj tre bonaj...
—Vi aŭdas ĉion.
—Ion estus mi doninta kelkfoje por ne aŭdi. Eble estus pli bone ne iri al tiu ĉazado... Jozego lasis al vi depeŝon kun ni.
—Volas vi ke mi ne iru?
—Kaj kiel povus mi postuli tion?
—Kial ne?
Ŝi rigardis min kaj ne respondis.
—Jam ŝajnas al mi ke estas nenio pli —diris ŝi stariĝante kaj rigardanta la plankon ĉirkaŭe—; mi foriras. La kafo devas esti jam malvarma.
—Gustumu ĝin.
—Sed ne finŝargu tiun ĉaspafilon nun… Estas bone —ŝi aldonis tuŝante la tason.
—Mi **** la ĉaspafilon kaj trinkos ĝon; sed vi ne foriru.
Mi estis enirinta al mia ĉambro kaj denove elirinta.
—Estas multo por fari tie ene.
—Ho, jes —mi respondis al ŝi—; prepari la desertojn kaj galajn*** por morgaŭ. Ĉu vi foriras, do?
Ŝi faris per la ŝultroj, klinante samtempe la kapon flanke, movon kiu signifis: laŭ via plaĉo.
—Kaj mi ŝuldas al vi klarigon —diris mi al ŝi alproksimiĝante al ŝi— Ĉu vi volas aŭdi min?
—Ĉu mi ne diras ke estas aferoj kiujn mi ne volus aŭdi? —respondis ŝi sonigante la piŝtojn en la skatoteto.
—Mi kredis ke tio kion mi...
—Estas vero tio kion vi estas dironta, tio kion vi kredas.
—Kion?
—Ke al vi mi ja devus aŭdi; sed, ĉifoje, ne.
—Kiom malbone estus vi pensinta pri mi dum tiuj ĉi tagoj!
Ŝi legis, sen respondi al mi, la nomplatojn*** de la skatoleto.
—Nenion mi diros al vi, do; sed diru al mi kion vi supozis.
—Por kio jam?
—Ĉu tio signifas ke vi ankaŭ ne permesas al mi senkulpigi min al vi?
—Kion mi volus scii estas kial vi faris tion; tamen, mi timas scii ĝin ĉar same mi neniel donis motivon; kaj mi ĉiam pensis ke vi havis unu kiun mi ne devus scii… Sed kiel ŝajnas ke vi esta kontenta denove… mi ankaŭ estas kontenta.
—Mi ne meritas ke vi estas tiel bona kiel vi esta al mi.
—Eble estas mi kiu ne meritas…
—Mi estis nejusta al vi, kaj se vi tion permesus, mi petus al vi surgenue ke vi pardonu min.
Ŝiaj veluritaj** okuloj delonge brilis per sia tuta beleco, kaj ŝi ekkriis:
—Aj!*** ne, Mia Dio! Mi jam forgesis ĉion… ĉu vi aŭdas bone? ĉion!
—Sed kun kondiĉo —aldonis li** post mallonga paŭzo.
—Kion vi volu.***
— La tago kiam mi faru aŭ diru ion kio ĝenu vin, vi diros ĝin al mi; kaj mi nek faros nek diros ĝin denove. Ĉu ne tre facilas tio?
—Kaj mi ne devas postuli de via flanko la samon?
—Ĉu vi havas certecon, do? Ĉu vi vivos ĉiam en la konvinko ke mi amas vin per mia tuta animo?*** —diris mi al ŝi kun mallaŭta kaj kortuŝita voĉo.
—Jes, jes —respondis ŝi tre mallaŭte; kaj preskaŭ tuŝanta miajn lipojn per unu el siaj manoj por signifigi al mi ke mi silentu, ŝi paŝis kelkfoje en la salonon.***
—Kion vi faros? —diris mi al ŝi.
—Ĉu vi ne aŭdas ke Johano alvokas min kaj ke li ploras ĉar li ne trovas min?
Dummomente nedecida, en sia rido estis tia*** dolĉeco kaj tia ama langvoro en sia rigardo, ke ŝi jam estis malaperinta kaj mi ankoraŭ rigardadis ŝin ekstaze.