Maria/Ĉapitro XXIX
La alveno de la kurieroj kaj la vizito de gesinjoroj M... estis amasigintaj farendaĵojn sur la skribotablon de mia patro. Ni laboradis preskaǔ seninterrompe la tutan sekvan tagon, sed kiam ni kuniĝis kun la familio en la manĝoĉambro, la rideto de Maria faradis al mi dolĉajn promesojn por la horo de ripozo; ili kapablis igi al mi leĝera eĉ la plej penigan laboron.
Je la oka vespere mi akompanis mian patron ĝis lia dormoĉambro, kaj respondante al mia kutima ĝiso, li aldonis:
―Ni faris iom, sed restas ankoraǔ multo. Do, ĝis morgaǔ frumatene.
En tagoj kiaj tiu, Maria ĉiam atendis min vespere en la salono, konversante kun Emma kaj mia patrino, legante al ĉi lasta iun ĉapitron de la Imitado de la Virgulino, aǔ lernigante preĝojn al la infanoj.
Ŝi estis tiel certa ke mi bezonegas pasigi ŝiaflanke kelkajn momentojn je tiu horo, ke ŝi ilin koncedis al mi kiel io kion ŝi ne rajtis rifuzi al mi, sen kaŝi la plezuron kiun mi havigis al ŝi kaj sen kaŝi tiun kiun ŝi koncedis al mi. En la salono aǔ en la manĝoĉambro ĉiam estis ŝiaflanke unu sidloko libera por mi, kaj unu dam-tabulo aǔ la ludkartoj utilis al ni kiel preteksto por babili duope, malpli per vortoj ol per rigardoj kaj ridetoj. Tiam ŝiaj okuloj, somnolaj pro la animdormo, ne evitis la miajn.
―Ĉu vi vidis vian amikon ĉimatene? ―ŝi demandis al mi provante trovi respondon en miaj brovoj.
―Jes; kial tion vi demandas nun?
―Ĉar tion mi ne povis antaǔe.
―Kaj kial al vi interesas tion scii?
―Ĉu li insistis ke vi reciproku lian viziton?
―Jes.
―Vi iros ĝin reciproki al li, ĉu ne?
―Tutcerte.
―Li tre amas vin, ĉu ne?
―Tion mi ĉiam kredis.
―Kaj ĉu vi ankoraǔ kredas tion?
―Kial ne?
―Ĉu vi amas lin same kiel kiam vi ambaǔ estis en la lernejo?
―Jes; sed kial paroli hodiaǔ pri ĉio ĉi?
―Ĉar mi volus ke vi estus ĉiam lia amiko, kaj ke li daǔre estus via... Sed vi certe rakontis nenion al li.
―Nenion pri kio?
―Nu, pri tio.
―Sed pri kiu afero?
―Vi bone scias pri kio mi parolas... Vi ne diris al li, ĉu?
Mi ĝojis pro la malfacilo kiun ŝi spertis por demandi al mi ĉu mi estis parolinta al Karlo pri nia amo, kaj respondis al ŝi:
―Unuafoje mi ne komprenas vin.
―Sankta Dio! Kiel vi ne komprenas? Ĉu vi fine parolis al li pri tio...
Kaj ĉar mi restis rigardante ŝin dum mi ridetis pri ŝia infaneca strebado, ŝi daǔrigis:
―Bone, finfine ne parolu ―kaj komencis fari turetojn per la diskoj de la tabulo sur kiu ni estis ludantaj.
―Se vi ne rigardas min ―mi diris al ŝi―, mi ne rakontos al vi kion mi diris al Karlo.
―Nu, bone..., bonvole, diru ―ŝi respondis provante fari kion mi postulis de ŝi.
―Mi rakontis ĉion al li!
―Ha, ne! Ĉu ĉion?
―Ĉu mi misagis?
―Se tiel devis okazi... Sed do, kial vi ne rakontis tion al li antaǔ ol li venu?
―Mia patro oponis al tio.
―Jes, sed li ne estus veninta: kaj ĉu tio ne estintus pli bona?
―Sendube; sed mi ne devis tion fari, kaj hodiaǔ li estas kontenta je mi.
―Ĉu li daǔre estos via amiko?
―Ne ekzistas motivo por ke li ĉesu esti tia.
―Jes, ĉar mi ne volas ke pro tio...
―Karlo dankos al vi tiom kiom mi tiun deziron.
―Do vi lasis lin kiel kutime. Kaj ĉu li foriris kontenta?
―Tiel kontenta kiel eblis fariĝi tia.
―Sed mi ne kulpas, ĉu?
―Ne, Maria; kaj li ne ŝatas vin malpli ol antaǔe pro tio kion vi faris.
―Se li vere amas vin, tiel devas esti. Kaj ĉu vi scias kial ĉio okazis tiamaniere kun tiu sinjoro?
―Kial?
―Sed ve al vi se vi priridos.
―Mi ne priridos.
―Sed se vi jam priridantas!
―Ne pri tio kion vi diros, sed pri tio kion vi diris al mi; diru, Maria.
―Tio okazis ĉar mi multe preĝis al la Virgulino por ke ŝi ĉion okazigu ĉimaniere, ek de hieraǔ kiam panjo parolis kun mi.
―Kaj se la Virgulino ne estus koncedinta kion vi petis al ŝi?
―Tio estis neebla: ŝi ĉiam koncedas al mi kion mi petas al ŝi; kaj ĉar ĉi fojon mi tiom petegis al ŝi, mi estis certa ke ŝi aǔskultus min. Panjo retiriĝas ―ŝi aldonis, kaj Emma endormiĝas. Jam sufiĉas, ĉu ne?
―Ĉu vi volas iri?
―Kaj kion mi devas fari?... Ĉu vi multe skribos ankaǔ morgaǔ?
―Verŝajne jes.
―Kaj kiam venos Transito?
―Je kioma horo li venos?
―Li sendis diri ke je la dekdua.
―Je tiu horo ni estos fininta.
―Ĝis morgaǔ.
Ŝi respondis al mia ĝiso per la samaj vortoj, sed mirante ke mi restigis al mi la poŝtukon tenatan en la mano kiun ŝi premigis al mi***. Maria ne komprenis ke tiu parfumita poŝtuko estas trezoro por unu el miaj noktoj. Poste ŝi preskaǔ ĉiam rifuzis koncedi al mi tiun valoraĵon, ĝis kiam venis la tagoj dum kiuj tiomfoje miksiĝis niaj larmoj.