Maria/Ĉapitro XXVI
Mia patrino, eksciinte pri nia ĉasprojekto, servigis frue la tagmanĝon al Carlos, al Braulio kaj al mi.
Ne sen malfacilaĵoj mi sukcesis ke la montarano decidu sidiĝi ĉe la tablo, en kiu li okupis la kontraŭan ekstremon al tiu, kie estis Carlos kaj mi.
Kiel estis nature, ni parolis pri la ĉasado kiun ni estis komenconta. Carlos diris:
—Braulio respondecas pri tio ke la ŝarĝo de mia ĉaspafilo estu pefekte gradigita; sed li daŭre obstinas en tio ke ĝi ne estas tiel bona kiel via, malgraŭ tio ke ili estas de la sama fabrikejo, kaj ke li mem pafis per la mia sur cedrat-arbo, sukcese enmetinte en ĝi kvar kuglojn. Ĉu ne estas tiel, mia amiko? —finis li direktanta sin al la montarano.
—Mi respondecas —respondis tiu ĉi— pri tio ke mia mastro mortigos je sesdek paŝoj vanelon per sia ĉaspafilo.
—Ni vidis do se mi mortigas cervon. Kiel vi aranĝas la ĉasadon? —aldonis li direktanta sin al mi.
—Tio estas sciata; kiel oni disponas ĉiam ke oni volas fini la faena*??* proksime de la domo: Braulio supreniras ĝis la piedo de la derrumbo**** kun la hundoj de levante***: Juan Anĝelo restas postenanta ene de la rivereto Honda kun du el la kvar hundoj kiujn li ordonis alporti de Sankta Elena; via servisto kun la aliaj du hundoj atendos en la bordo de la rivero por eviti ke la cervo eskapu al Novillera; vi kaj mi estos pretaj ekiri al la punkto kiu konvenos.
La plano ŝajnis bona al Braulio, kiu post enseligi al ni la ĉevalojn helpata de Johano Anĝelo, ekiris kun tiu ĉi por disvolvigi la parton kiu al ili korespondis en la batida******.
La retinta*** ĉevalo kiun i surrajdis, frapis al ŝtonvojon kiam ni estis jam elirontaj, senpacianca briligi siajn lertecojn; arkigita ĝia fajna kaj brila kolo kiel nigra razo****, ĝi skuis siajn krispajn kolharojn ternante. Carlos surrajdis kitanon*** koral-brunan kiun generalo Flores sendis kiel donaco en tiuj monatoj al mia patro.
Rekomendita de sinjoro de M… la plej grandan atenton, por si**** la cervo venis al nia fruktoĝarfdeno kiel ni promesis al ni, eliris ni de la korto por eksupreiniri la deklivon, kies klinita plano**** finis tridek cuadras**** orienten, ĉ la piedo de la montoj.
—Kiam ni pasis ĉirkaŭirantaj la domon antaŭ la balkonoj de la apartamento de Emma, Maria esrtis apogata en la apoglatoj de unu el ili: ŝi ŝajnis esti en unu el tiuj momentoj de kompleta distriĝo al kiuj sixi ofte sin forlasis. Eloisa, kiu estis apud ŝi, ludis kun la deplektigitaj kaj densaj bukloj de la hararo de la kuzino.****
La bruo de niaj ĉevaloj kaj la bojado de la hundoj eligis Marian de sia enfermiĝo*****, samtempe kiam mi salutis per signaloj kaj kiujn Carlos imitis al mi. Mi notis ke ŝi restis en la sama pozicio kaj loko ĝias kiam ni interniĝis en la canada** de Honda***.
Mayo akompanis nin ĝis la unua kurento** kiun ni vadis, tie ĝi haltis kavzaŭ pripensanta, ĝi revenis per mallonga trotado al la domo*****.
—Aŭdu —mi diris al Carlos, post duonhoro, dum kiu mi senlace rakontis al li la plej gravajn epizodojn pri ĉasado kiuj la montaranoj kaj mi faris—; aŭdu: la krioj de Braulio kaj la bojado de la hubdoj pruvas ke ili trafis****.
La montoj ripetis ilin; kaj silentis momente, ili rekomenciĝis pli forte kaj malpli distance.
Iom poste*** Braulio malsupreniris laŭ la pura bordo de la canada****. Tuj kiam li estis apud Johano Anĝelo, li liberigis** la du hundojn kiujn tiu ĉi portis de cabestro**** kaj haltigis ilin dummomente prenanta ilin de la partorejo****: li animis ilin per reaj krioj, kaj ili malaperis rapidaj.
Carlos, Johano Anĝelo kaj mi disiris en la deklivo. Malmulte poste*** ni vidis ke komencis trairi ĝin, sekvata deproksime de unu el la hundoj de Jozefo, la cervo, malsupreniranta laŭ la canada**** malpli** lo ni supozis.
Al Johano Anĝelo blankiĝis la okuloj kaj la rido lasis vidi ĝis la mueloj de sia fajna dentaro. Tamen, de ordoni al li ke restu en la canada*****, por se la cervo revenus al ĝi, li trairis kun Braulio, kaj preskaŭ samrapide kiel la ĉevaloj, la pajonales kaj ramblas**** kiuj apartigis nin de la rivero.******
Carlos kaj mi elĉevaliĝis por povi helpi Braulion en la fundo de la vega***.
Perdinte pli lo unu horo en iroj kaj revenoj, ni aŭdis fine la bojadon de hundo, kiuj donis al ni esperon ke oni retrovis la spuron. Sed Carlos ĵuris elirinte el bambuaro kie li enmetiĝis sen scii kiel kaj kiam, ke la stulta nigro sia lasis iri la ĉasaĵon rivermalsupren.
Braulio, kiun ni ne vidis de iom da tempo, kriis kun voĉo tia ke malgraŭ la distanco ni povis aŭdi ĝin:
—Tie ĝi iras, tie ĝi iras! Lasu unu kun ĉaspafilo tiiiie; vi eliru al la senherbaaaaĵo, ĉar la cervo reiras al Hoooonda.
Restis al paĝio de Carlos en sia deĵorejo, kaj tiu ĉi kaj mi iris preni niajn ĉevalojn*****.
La ĉasotaĵo eliris en tiu momento de la vega****, je granda distanco de la hundoj, kaj malsupreiniris al la domo.
—Deĉevaliĝu —mi kriis al Carlos— atendu ĝin apud la barilo.***
Li faris tion tiel, kaj kiam la cervo penadis, laca jam, salti la barilon de la fruktoĝardeno, li pafis sur lin: la cervo daŭris; Carlos restis atonito***.
Braulio alvenis en tiu momento, kaj mi saltis de la ĉevalo, ĵetante la bridojn al Johano Anĝelo.
De la domo oni vidis ĉion kio okazis. Don Jeronimo transsaltis, ĉaspafilo en mano***, la apoglato de la koridoro,
—Estu singarda! Estu singarda! Vidu vi ke ĉirkaŭ tie*** venas ĉiuj.
Braulio sekvis deproksime la cerrveton, evitanta tiel ke la hungoj dispecigu ĝin.
La besto eniris en la koridoro neatenta kaj trema, kaj kuŝiĝis preskaŭ senspira sub unu el la sofoj, de kie eltiris ĝin Braulio kiam Carlos kaj mi alvenis rapidpaŝe. La ĉasado estis amuziga al mi; sed li klopodis vane okulti la senpaciencon kiu kaŭzis al li erari tiun belan pafon.
Emma kaj Maria alproksimiĝis time tuŝi la cerveton, petegante ke ni ne mortigu ĝin: ĝi ŝajnis kompreni ke oni defendis ĝin, ĉar ĝi rigardis ilin kun malsekaj kaj miraj okuloj, muĝante mallaŭte, kiel eble ĝi kutime faris por voki sian patrinon. Ĝi restis senkulpa****, kaj Braulio nepre volis montri ĝin kaj meti ĝin en konvena loko.
Ĉio pasinte, Majo alproksimiĝis al la malliberulo, ĝi flaris ĝin je la distanco kiu l aprudento postulis, kaj tendiendos ede nuevo** en la salono, apogis la kapon sur la manoj kun la plej granda trankvilo, sen ke esu sufiĉa tiu ekzotika konduto por senigi ĝin de mia korinklino.
Nelonge poste, kiam Braulio ĝisis min por reiri al la monto, li diris al mi:
—Via amiko estas furioza, kaj mi igis lin tia por privenĝi la chacota** kiun li faris de miaj hundoj tiun ĉin matenon.
Mi petis al; li ke li klarigu kion li diris.
—Mi supozis —daŭrigis Braulio— ke vi cedus*** al li la plej bonan pafon, kaj pro tio mi lasis la ĉaspafilon de don Carlos senmunicia*** kiam li donis ĝin al mi por ke mi ŝarĝu ĝin.
—Vi faris tre malbone —mi observis al li.
—Mi ne faros tion denove, kaj malpli kun li, ĉar mi supozas ke li ne plu ĉasos kun ni… Ha! La fraŭlino Maria donis al mi mil depeŝojn por Transito: mi dankas al ŝi tiom ke ŝi volonte akceptis esti nia madrina*****… kaj mi ne scias kon fari por ke ŝi sciu ĝin: vi devas diri ĝin al ŝi.
—Mi faros ĝin tiel; estu senzorga.
—Adiaŭ —diris li etendanta al mi sincere la manon, sen lasi pro tio tuŝi la alon*** de la ĉapelo kun la alia—; ĝis dimanĉo.
Li eliris de la korto vokanta siajn hundojn per akuta** fajfo kiun li produktis ewn tiuj kazoj, premanta per la montrofingo kaj la polekso la suban lipon.****