El Parnaso de Popoloj/Kompleta teksto
EL PARNASO DE POPOLOJ
POEMARO de Antoni Grabowski
1913. Eldono de „Pola Esperantisto”.
VARSOVIO.Agordu la brustojn, ho nia fratar’,
Por nova, pli vigla jam kanto!
Ĝi sonu potence de montoj al mar’,
Anoncu al ĉiu dormanto:
Tagiĝo, tagiĝo radias en rond’,
La ombroj de nokto forkuras el mond’!
Post longa migrado sur dorna la voj’
Minacis nin ondoj de l’ maro;
Sed venkis ni ilin kaj velas kun ĝoj’
Al verda haven’ de l’ homaro.
Post longa batalo, maldolĉa turment’,
La stela standardo jam flirtas en vent’.
Se venus ankoraŭ ventegoj, batal’,
Ni estas jam bone harditaj;
Esperon ne venkos la fajro, nek ŝtal’,
Nek ies perfidoj subitaj.
Nenio en mondo elŝiros ĝin for,
Ĝi havas radikojn profunde en kor’.
Ni velas antaŭen kun kredo, fervor’,
Benante la Majstron por verko,
Kaj lian anaron, de plej frua hor’
Fidelan al li, ĝis la ĉerko.
La mond’ aliiĝos, la temp’ pasos for,
Sed vivos eterne pri ili memor’.
La lingvo benata montriĝis al ni
Mirinda donaco ĉiela:
Per amo al hejmo, patrujo, naci’,
Ni flamas en koro fidela.
Kaj same fidelaj al hejma altar’,
Ni sentas nin filoj de l’ tuta homar’.
En ĉiu mondparto, en ĉiu ter-zon’,
En koroj de centoj da miloj,
Jam vibras por nia saluto reson’,
Do kantas de l’ tero ni filoj:
Tagiĝo, tagiĝo radias en rond’,
La ombroj de nokto forkuras el mond’!
—◡ | ◡—(◡)
Samideanoj, akceptu vi
Korajn salutojn el Varsovi’!
Akceptu ilin, tra l’ tuta mond’
Disportu ĉien al nia rond’.
Diru, ke ankaŭ sur pola ter’
Batas la koroj por sankt-esper'’
Ke ankaŭ tie, apud Vistul’,
Renkonte brilas amik-okul’,
Kaj etendiĝas fidela man’,
Sonas: „Bonvenu, samidean’!”
Kvankam la nokto ĉirkaŭas nin,
Ni kredas: Tago brilos en fin’.
Leviĝos fine la ora sun’,
Kie nur steloj flagretas nun.
Ektondros laŭte triumfa kant’
Pri fina venko de l’ esperanto’;
Do mi nur preĝas: Ho, donu Di’,
Ke ĝin ekaŭdu ankoraŭ mi!
Post foresto multejara
Venas filo mia kara;
El migrado ĉiulanda
Venas filo mia granda!
En kabano mankis pano,
Do elmigris li, infano;
Nun revenas beljunulo
Al hejmlando, al Vistulo!
Kiel volus mi, patrino
Premi lin al mia sino;
Doni volus mi festenon,
Por saluti la revenon.
Ve! ne mastras mi kabanon,
Nek liberan havas manon;
Mi, en mia propra domo,
Estas kvazaŭ fremda homo.
Ĉar al vi, fratin’ pli aĝa,
Post kamplimo hejmvilaĝa,
Brilas, laŭ destino dia,
Stel’ alia, pli radia —
Do akceptu lin, fratino,
Per muziko kaj per vino!
Li ne vidu ĉe l’ festeno,
Kiel premas min — ĉagreno.
Feliĉa la semanto estas,
Printempe kiu semis grenon
Kaj en aŭtuno ĝoje festas
De bonrikolto la solenon.
Feliĉa, kiu en la koro
Pri granda verko flame revis,
Kaj el la ĉarma revo-floro
Maturan frukton elricevis.
Arbeto, kiun, Majstro kara,
Vi plantis ĉe Vistul-rivero,
Elkreskis ĝis lazuro klara,
Etendas branĉojn ĉirkaŭ tero.
Sub ĝi kolektis tero-filojn
La jubile’ de nova sento,
Per kiu frate ligas milojn
Neŭtrala lingva fundamento.
Krakovaj muroj ĝoje sonas,
Dum lernantaro multnacia
Dankeme sian Majstron kronas
Per la verdaĵo laŭrfolia.
En niaj koroj, granda homo,
Stariĝas viaj monumentoj;
La gloron de l’ benata nomo
Ripetos ĉiuj la jarcentoj!
(Por ĥoro orkestro, muziko de prof Walewski.)
Feliĉa la semanto estas,
Printempe kiu semis grenon
Kaj en aŭtuno festas
De bonrikolt’ solenon.
Feliĉa kies kor’
Pri granda verko revis,
Kaj el la revoflor’
La frukton elricevis.
Arbeto, kiun, Majstro kara,
Vi plantis ĉe Vistul-river’,
Elkreskis ĝis lazuro klara,
Etendas branĉojn ĉirkaŭ ter’.
Sub ĝi kolektis milojn
La jubilea nova sent’, (nova sent’)
Kaj ligas terofilojn
Neŭtrala fundament’.
Krakovaj muroj ĝoje sonas,
Dum lernantaro multnacia
Dankeme Majstron kronas
Per verdo laŭrfolia.
En niaj koroj, granda hom’,
Stariĝas monumentoj;
Benata via nom’
Ĝi vivos, vivos tra jarcentoj!
(Defendo de l’ rimo.)
Sur lir’ dukorda, diris oni, [2]
Ne ebla rima son’, kaj jen
Pro tio devas takt-bastoni
Antikvajn ritmojn Lafonten’.
Do mi demandas ridetante,
Ĉu ne aperos ankaŭ sen
Ornama rim’ estrin’ de Dante, 2
Vestite en ĥiton’ aŭ ĥlen’. 3
Dukorda liro? — Tial zumi
Kaj tinti adasiste mem
Mi devas? Kordojn havas du mi,
Sed fingrojn kvin por kord-ekprem!
Dukorda lir’ ne igas fini
La kanton, se nur en lernej’
De l’ granda majstro Paganini
Ni studis diligente plej.
Ŝiriĝis kord’!… Apollo punu
Liriston, se ne scias li
Ludadi plu, sur lasta unu
En tri-kvin-sep-a pozici’!
Senrima kanto estas por mi
Flor’ sekigita, sen odor’,
Aŭtun-arbar’ iĝanta dormi —
La muzikistoj flugis for.
Jen fluis riveret’ antaŭ’ mi,
Sed marĉon formas nun, kaj jam
Ne scias murmureti, ŝaŭmi;
Ĝin kovris ia ŝima skvam’.
Kun rimoj dolĉa kant’, sen ili
Parol’ senmelodia, ĉar
Kun najtingal’ en arbetar’? De l’ rim’ potencon konas ĉiu, Gi mugu, fulmu, tondru tuj! Ekfrapu kor’, okul’ radiu: „Antauen filoj de l’ patruj’!* 6)
Sur stel-standardo Majstro-bardo,
Skribante himnon, rimis ĝin; Esper’ sonoru al homar’ do
Per rim’ en teropartoj kvin!
2) Fama soneto „Al mia estrino."
3) Antikvaj grekaj Vestajoj.
4) Adasisto, rimfaristo, trouzanta la dusufiksajn rimojn -adas, -adas, -igis, -iĝis, -ega, -ega k.t.p.
5) En tiu ĉi poemo rimigas nur vortoj, apartenantaj al
diversaj gramatikaj ketegorioj, kion oni opiniis tute ne ebla.
6) „Allons enfants de la patrie“ komenco de la fame
konata franca revolucia kanto kaj nacia himno, la „Marseillaise“.
taine
12 Angla
1.
SONORILOJ DE VESPERO. (El Thomas Moore.) Those evening bells! those evening bells! Hovv many a tale their music tells!
Sonoriloj de vespero! Sonoriloj de vespero! Kiom ili rakontadas Pri juneco kaj espero!
Pri la domo de gepatroj, Pri la dolĉa, kora ĝojo, Kiam mi ilian sonon Aŭdis je la lasta fojo!
Longe, longe jam forpasis
Tiuj de l’ ĝojeco horoj!
Ekdorminte je eterne,
Jam ne batas multaj koroj…
En la tomboj ili loĝas
Post la ĝojo kaj sufero;
Ne por ili la muziko,
Sonoriloj de vespero!
Ankaŭ kiam mi ripozos
Je eterne en trankvilo,
Ne ekhaltos la batado
De l’ vespera sonorilo,
Dum kun kanto novaj bardoj
Paŝos jam sur nia tero,
Kaj vin aŭdos, kaj vin laŭdos,
Sonoriloj de vespero! [3]
When o'er the silent seas alone
For days and nights we've cheerless gone.
Kiam ni longe sur maroj vojiras,
Tagoj kaj noktoj eterne sin tiras,
Ho, kiel dolĉe, komprenas ŝipano,
Velon renkonti sur grand-oceano!
Ĉiu okulo radias,
"Ŝipo hoj" ĝoje ni krias;
Dume revenas respondoj:
"Ŝipo hoj!" sonas sur ondoj.
Kaj malrapide ni venas proksime,
Ĉiuj pri hejmo parolas intime,
Sed nin disigas adiaŭ turmenta
Por revojiro sur maro silenta.
Left blooming alone.
Jen floras, sola, forlasita
La lasta rozo de l’ somero,
Dum ĝia ĉarma gefrataro,
Velkinte, kuŝas jam sur tero.
Ne estas ia flor’ parenca,
Nek roz-burĝono en proksimo,
Por interŝanĝi la ridetojn
Aŭ la sopirojn, laŭ kutimo.
Mi vin ne lasos, ho soleca,
Ĉagrene sur trunketo brili;
Ĉar la karuloj viaj dormas
Do iru, dormu vi kun ili!
Foliojn viajn mi afable
Disĵetas sur bedeto jena:
Vi kuŝu apud senaroma
Malviva kunular’ ĝardena!
Mi tiel sekvu, kiam pasos
De l’ amikeco flor’ fidela,
Kaj el brilanta amo-ringo
Elfalos lasta ŝton’ juvela.
Ĉar kiam velkis veraj koroj,
Sentemaj flugis for ol rondo,
Ho! kiu volus tiam loĝi
Solece en malvarma mondo?
I shot an arrow into the air,
It felle to earth, I knew not where.
Mi pafis sagon en aeron,
Ĝi falis ien sur la teron;
Flugante tiel ĝi rapidis,
Ke mi la kuron eĉ ne vidis.
Mi spiris kanton en aeron,
Ĝi falis ien sur la teron;
Okuloj eĉ de bonvidanto
Ne sekvos flugon de la kanto.
Mi, longe poste, unu tagon,
En kverko trovis mian sagon;
La tutan kanton kun muziko
Konservis koro de amiko.
It rains, and the wind is never weary.
La tago malvarma, malgaja, sensuna;
Ne haltas la ventoj, nek pluvo aŭtuna;
Vinujo je l’ muro putranta sin tenas,
Sed ĉiu ekblovo foliojn deprenas,
Kaj la tago — malvarma, sensuna.
Mia vivo malvarma, malgaja, sensuna!
Ne haltas la ventoj, nek pluvo aŭtuna;
Miaj pensoj sin tenas je tempoj pasintaj, -Sed falas en vento esperoj velkintaj, Kaj la tagoj—malvarmaj, sensunaj.
Ekhaltu, ho koro malgaja, ne plendu! Post nuboj la suno radias — atendu! 3*Je sola vi tiel kun sorto batalas,
En vivon de ĉiu la pluvo ja falas, Kelkaj tagoj — malvarmaj, sensunaj.
6.
EKCELSIOR1). (El Henry Longfellow.)
The shades of night were falling fast, zls through an Alpine village passed’ | >-/----- s— [
La nokto rapide la ombrojn delasis, rDum alpan vilagon junulo trapasis; Li portis sur vojo la nega, glacia, Standardon, kun stranga devizo ĉi-tia: Excelsior!
S-Z
La frunto — malgaja, kaj lia okulo —
Jen glavo en suno, flamanta per brulo;
Kaj sonis kiele trumpeto arĝenta,
La vort’ nekonata tra nokto silenta:
Ekcelsior!
Li vidis: en hejmoj feliĉaj, jen ĉarme
Bruladis la fajro, lumante kaj varme;
En supr’ glaciaroj fantome sin tiris;
El lipoj junulaj ekĝemo eliris:
Ekcelsior!
„Ne poruv la pason!“ avertis hom’ griza’,
„En supro minacas ventego surpriza;
Profunda torento fortrenas per ondo!“
Sed laŭte eksonis la klara respondo:
Excelsior!
„Ekhaltuô! lin vokis knabino, „de l’ laco,
Sur tiu ĉi brusto ripozu en paco!“.
La larmoj ekbrilis en blua okulo,
Kaj tamen kun ĝemo rediris junulo:
Excelsior!
„Vin gardu je l’ pina branĉet’ sekigita!
Kaj antaŭ terura lavango subita!“
Lin laste por nokto salutis kampulo;
Kaj voĉo respondis el monta nebulo:
Excelsior!
Kun sia ĉielen levita rigardo
La piaj monaĥoj de Sankta Bernardo
En frua mateno la preĝojn murmuris,
Kaj krio skuanta aeron trakuris:
Excelsior!
Migranto, duone en neĝo fosita,
De l’ hundo fidela li estis trovita;
Li tenis ankoraŭ en mano glacia
Standardon kun stranga devizo ĉi-tia:
Excelsior!
Kaj en duonlumo, la griza, malvarma,
Li kuŝis senviva, sed bela kaj ĉarma,
Kaj de malproksime, el klara ĉielo,
Defalis la voĉo, simile al stelo:
Excelsior!
When Britain first, at Heaven's command,
Arose from out the azure main.
Kiam Brituj', laŭ Di-komand',
Leviĝis el lazura mar',
Jen estis leĝo de la land',
Kaj kantis garda anĝelar':
Regu ondojn, Brita-ter',
Britoj vivos en liber'!
Dum malfeliĉa la naci'
Fariĝas sklavo de tiran',
Por fremda timo kaj envi'
Libere floros britujan'.
Regu ondojn, Brita-ter',
Britoj vivos en liber'!
Post ĉiu bat' de malamik'
Nur pli majeste staros vi,
Simile kiel kverk-radik’
De vento-sku’ fortiĝas pli.
Regu ondojn, Brita-ter’,
Britoj vivos en liber’!
Se volos humiligi vin
Tiran’ per ruzo aŭ per fort’,
Ekflamos noble via sin’
Por via glor’ kaj lia mort’.
Regu ondojn, Brita-ter’,
Britoj vivos en liber’!
Ĉe vi prosperos vilaĝan’,
Komerco brilos en urbar’,
Al vi subiĝos ocean’
Kaj bordoj de l’ regata mar’.
Regu ondojn, Brita-ter’,
Britoj vivos en liber’!
La muzojn, anojn de l’ liber’,
Vi gaste flegos laŭ destin’;
Insul’ benata, bela ter’,
Protektos multaj koroj vin!
Regu ondojn, Brita ter’,
Britoj vivos en liber’!
When the dumb Hour, clothed in black,
Brings the dreams about my bed.
Kiame muta horo, nigrulin',
Al mia lito venas kun sonĝaro,
Ne voku reen tiel ofte min,
Silentaj voĉoj de la mortintaro!
Al vala voj', malantaŭ mi restinta,
Kaj al la suna lumo foririnta;
Sed voku min, ho voĉoj de l' silento,
Antaŭen, al stelara firmamento,
Flagranta en altaĵoj super mi,
Antaŭen, supren! ĉiam pli!
Bohema.
9.
LA KRONETO. (El la Kralodvora Manuskripto.)
Vêje vêtr'ieĉek z knieżeckych lesóv
Bêże zmilitka ku potoku.
De l' arbaro princa
Blovas la venteto;
La knabino kuras
Al la rivereto.
Kiam per siteloj
Akvon ŝi ekprenas,
Sur ŝaŭmanta ondo
Florkroneto venas.
Bela la kroneto,
Dolĉa la odoro:
De la violetoj,
De la roza floro.
— „Diru, ho floretoj,
Kiu, en mateno,
Plantis vin en molan
Teron de l’ ĝardeno?
Mia don’ al tiu,
Ho kroneto flora,
Estus la brilanta
Mia ringo ora.
Diru, ho kroneto,
Kiu, en mateno,
Ŝiris la floretojn,
Ligis per fadeno?
Mia don’ al tiu,
Ho kroneto kara,
Estus la plej bela
Mia pinglo hara.
Diru, ho kroneto,
Kiu, en vespero,
Ĵetis vin en klaran
Akvon de l’ rivero?
Donus mi al tiu,
Donus mi doneton:
De la kapo mia
Rozan la kroneton."
La knabino kaptas
La kroneton ĉarman, —
Falas, ha! en akvon
Falas ŝi malvarman.
10.
PRINTEMPA KANTO. (El Jaroslav Vrchlicky.)
Skřivanek vyliť do mraku
A jasa.
Flirtis alaŭd' el sekalo,
Ĝojante;
El griza, nuba vualo
Al miroplena la valo
Ŝutas perlaron kante.
Kaj ĉiu tono arĝente
Sonoras.
Tero aŭskultas atente,
Burĝonojn divenas sente,
Per freŝ-argil' odoras.
Bulgara
11.
SALUTO AL BALKANOJ.
(El Penĉo Slavejkov.)
AH, kad& je, ta kade je
Alojto serdce kleto?
| —I —| (—s-z)
Aĥ, kade je, ta kade je
Mojto serdce kleto?
Kie vi, ho ensorĉita
Koro mia, estas?
Enuanta, suferanta
Kor' ĉe mi ne restas.
Ne ĉi tie estas mia
Koro, la malsana,
Sed ĝi estas tie supre,
Sur montar' Balkana.
Sed vi estas malproksime,
Balkanaro bela,
Vi patruja, sankta, kara
Hejmo subĉiela!
Kie ajn mi vage migrus,
Serĉas koro mia
Vin, mirinda, vin, gepatra
Loko familia!
Kie ajn en bela lando
Resti for mi devas,
Mi de l’ koro por ĉi tio
Dankon ne ricevas.
Por mi restas same karaj,
En kampar’, ĉe l’ maro,
Vi balkanaj, vi mirindaj
Montoj kaj tombaro.
Korsalutas mi montaron
Sub la neĝvualoj,
Vin, kvietaj ebenaĵoj
Kaj profundaj valoj!
Korsaluton al ombrecaj
Densaj vi arbaroj!
Korsaluton, bonodoraj
Verdaj vi herbaroj!
Korsaluton al balkanaj
Akvoj la arĝentaj,
Al ŝaŭmantaj akvofaloj,
Kaj al vi, torentoj!
Mi salutas vin, dezertoj,
Rokoj eĥoplenaj,
Intermontoj vi malsekaj,
Kavoj malserenaj!
Kie ajn vi estas, ventoj,
Perflugile venu,
Kaj kun Vi, al mia lando,
Korsalutojn prenu!
Ĉu mi sanas, aŭ malsanas,
Malbenita horo;
Sole tie, sole tie
Estas mia koro!
IV.
Dana-Norvega.
12. ELEKTO.
(El Bjornstjerne Bjornson.)
Jeg vaelger mig april! 1 den det gamle faller. — I -- I -(-)
Jeg vaelger mig april!
I den det gamle faller.
Mi voĉas por April'!
Malnovo tiam falas,
Novaĵ' pri rajt' batalas,
Fariĝas tial bruo;
Sed estas rekonstruo
Pli bona ol trankvil'.
Mi voĉas por April'!
Ĝi skuas malkviete,
Dissolvas, kaj ridete
Senkatenigas fonton,
Fortigas la estonton
De la somera bril'!
(El ,Brand“ de Henrik Ibsen.)
Aldrig, aldrig blir du lig ham, Thi i kodet er du skabt.
Aldrig, aldrig blir du lig ham
Thi i ködet er du skabt.
Neniam, homo, vi similos Lin,
En korpo estas vi kreita;
Ĉu vi Lin sekvos, aŭ perfidos Lin,
Egale estas vi perdita.
Neniam, vermo, vi similos Lin,
De morto estas vi signita;
Ĉu vi Lin sekvos, aŭ perfidos Lin,
Egale estas vi juĝita.
Revul', neniam vi similos Lin,
Vi estas senheredigita;
Ofero via ne riĉigos Lin,
Por tero estas vi kreita!
Finna.
14. LA FUNEBRO DE PATRINO.
(El eposo „Kalevala“)
Emo tuosta itkemähän,
Kyynelvierus vieremähän.
La patrino ploras, ploras,
Larmoj fluas el okuloj,
Ĝis el larmoj tri riveroj
En la landon for disfluas.
Kaj sur tiuj tri riveroj
Tri leviĝis insuletoj,
Kaj sur ĉiu insuleto
Ora monto supreniĝis,
Kaj sur ĉiu ora monto
Tri elkreskis betuletoj,
Kaj sur ĉiu betuleto
Tri kukoloj kantas plende.
Unu vokas: Amo! amo!
Dua vokas: Ho fianĉo!
Tria vokas: Sorto, sorto!
Kiu vokas: Amo, amo!
Tri monatojn ĉiam plendas
Al knabino la sen-ama,
Kiu kuŝas en la maro.
Kiu vokas: Ho fianĉo!
Ses monatojn ĉiam plendas
Al fianĉo la senĝoja,
Kiu ploras pri droninta
Sia bela fianĉino,
Kiu kuŝas en la maro.
Kiu vokas: Sorto, sorto!
Plendas dum la tuta vivo
Al patrino doloranta,
Kiu dum la tuta vivo
Verŝas larmojn senkonsole.
Flandra-Holanda
15.
LA FLANDRA LEONO. (El H. J. van Peene.)
Zij zullen hem niet temmen
Den fieren Vlaamschen Leuw.
Neniam kvietigos
Leonon flandran vi;
Li ĝuos liberecon,
Nenion helpos kri'.
Neniam kvietiĝos
Dum vivos ni, leon',
Dum havas li ungegojn
Kaj dentojn, laŭ bezon'.
Rekantaĵo:
Neniam kvietiĝos,
Dum vivos ni, leon',
Dum havas li ungegojn
Kaj dentojn, laŭ bezon'.
La temp forglutas urbojn
Kaj falas iam tron',
Sed ne pereos nia
Popolo kun leon'.
Almarŝas malamikoj,
Minacas mort-furi',
Ni ridas pri danĝeroj,
Leono apud ni.
Batalas li jarmilon
Por flandra kara sort',
Kaj restis li potenca
Kaj en juneca fort'.
Pensante, ke li svenis
Aliras vi kun mok',
Minace kaj terure
Leviĝas li el lok'.
Kaj se intencas oni
Per fals', perfid' en fin'
Surprize lin ataki,
Malliberigi lin,
Atentas li pri ĉiu
Suspekta via gest',
Hirtigas kolhararon
Kaj muĝas reĝa best'.
Sufiĉe da incitoj!
Jen venĝos potencul':
Al malamik' li saltas
Kun fajro en okul'.
Disŝiras li kaj rompas
En la batal'furi';
De sango makulite,
Triumfe muĝas li.
Neniam kvietiĝos,
Dum vivos ni, leon',
Dum havas li ungegojn
Kaj dentojn, laŭ bezon'.
Franca.
16.
RANO KAJ BOVO. (El Jean de La Fontaine.)
La grenouille vit un boeuf,
Qui lui semblait de belle taille.
Sur herbej' sin paŝtis bovo,
Altekreska, diktalia.
Rano, eta kiel ovo,
Lin ekvidis, do, envia,
Sin larĝigis kaj plenblovis,
Streĉis, kiel ĝi nur povis,
Por bovon egali laŭ diko.
Ĝi diris al sia baptano: "Amiko,
Ĉu tio sufiĉas?" — "Ne!" — "Mankas peceto?" —
— "Tre multe!" — "Nun?" — "Same!" — "Jen, kiel mi devis!"
— "Vi ne proksimiĝas!" — Do nia raneto
Sin tiel plenblovis, ke fine ĝi krevis.
Tenait en son bec un fromage.
◡—◡ | ◡—◡ | ◡—(◡)
Sur arbo sidante, la korvo-sinjor’,
Fromaĝon en beko li tenis;
La vulp’, allogite per bona odor’,
Kun tia parolo alvenis:
„Bontagon, sinjoro nobela!
Ho kiel vi estas gracia kaj bela!
Se via voĉet’, en kompar’,
Ne cedas al via plumar’,
Vi estas Fenikso de arbologantoj!“
La korvo, gojega pro tiu admir’,
Por montri belecon de I’ voĉo en kantoj,
Malfermas la bekon: „Grak’!“ falas akir’,
Kaj vulpo, kaptante gin, diras: «Eksciu,
Simplul’, ke flatist’ vivas ĉiu
Je l’ kosto de lin aŭskultanta person’.
Fromaĝon valoras ja ĉi-lecion’!“
La korvo ekĵuris en honto, konfuzo,
Ke poste neniu lin trompos per ruzo.
Tout l’été.
Kantis dum somer’ sen fin’
Cikadin’.
Kiam frosta vento blovis,
Sen provizo ŝin ektrovis,
Sen malgranda eĉ pecet’
Da muŝeto aŭ vermet’;
La malsato pelis ŝin
Al najbara formikin’.
Kaj ŝi petis kun insisto:
„Donu grajnojn por ekzisto
Ĝis la nova jar-sezon’.
Mi vin pagos, laŭ ordon’,
En Aŭgust’, pro best-honor’,
La procenton kun valor’“.
Ke ne pekas formikino
Per pruntemo, estas vere;
„Kion faris vi somere?“
Diris ŝi al pruntulino.
— „Tage, nokte al venantoj,
Ne mallaŭdu — kantis mi“.
— „Kantis? — gaja jen meti’!
Nun ekdancu post la kantoj!“
19.
LA PAPILIO. (El Alphonse de Lamartine.)
Naître avec le printemps, mourir avec les roses,
Sur l' aile du zéphyr nager dans un ciel pur.
Naskiĝi kun printemp' kaj morti kun la rozo,
Naĝadi kun zefir' en la ĉielo pura;
Sur florburĝono sin balanci por ripozo,
Ebrie de l' arom', de lum', aer' lazura.
La junan polvon for de flugiletoj skui,
Al la ĉiel-arkaĵ' kun la bloveto flui,
Jen de la papili' la ensorĉita cel'.
Simile la dezir': neniam ekhaltante,
Sen plena kontentec' tuŝetas ĉion vante,
Pro la volupt' en fin' — revenas al ĉiel'.
(El Victor Hugo.)
La tombe dit à la rose:
— Des pleurs dont l'aube t'arrose
La tombo diris al la rozo:
"El rosaj larmoj, sen ripozo,
Vi kion faras, ama flor'?"
La roz' al tombo por rediro:
"Vi kion faras el akiro
Nutranta vin je ĉiu hor'?"
La roz': "En ombro, tomb' malvarma,
Mi faras el la roso larma
Aromon ambran, de miel'".
La tombo: "Mi, ho flor' plendanta,
El ĉiu la anim' venanta
Anĝelon faras por ĉiel'!"
D’un coup d’éventail fut fêlé.
La vazon, kie mortas la verben',
Per ventumilo ies man' ekfendis;
La bat' apenaŭ tuŝis ĝin, ĉar jen
Nenia bru' resone sin etendis.
Sed la fendeto, tiel delikata,
Kristalon ĉiutage pli mordante,
Sur sia vojo certa, nevidata,
Rondiris malrapide, sed konstante.
La freŝa akvo gutis for silente,
La suko de la flor' elĉerpis sin;
Neniu ĝin supozas ĉi-momente,
Rompita estas, do ne tuŝu ĝin!
Simile man' amata, iafoje,
La koron tuŝetante, ĝin ekfendas;
La koro poste krevas, kaj malĝoje
La flor' de l' amo pereante plendas.
Por mond-okuloj restas ĝi senvunda;
Sed ĉiam kreskas, kun mallaŭta plor',
Vundeto delikata kaj profunda,
Ne tuŝu ĝin — rompita estas kor'!
Des violons
De l’automne.
—◡ | ◡—(◡)
Dum ĝeme-sona,
La violona
aŭtuna spir',
Premiĝas koro
De monotona
Sopir'.
Iĝante pala
Ĉe la metala
Horo-sonor',
De l' rememoro
Iras kun ploro
Mi for.
La vento blovas
Kaj for min ŝovas,
Kaj estas mi,
Kiel falinta
Kaj flaviĝinta
Foli'.
Mon cœur
Y meurt.
— La spaco?
Kortim'
Sen lim',
Ne paco!
— Virino?
Jen sort':
La mort'
En sino!
— La revo?
Jes, ben',
Post plen-
Forlevo.
— Sed kion
Do fari,
Por ĉion
Ripari?
— Ĉi tion
Kaj ion,
Ĉi tie
Kaj ie.
Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/60 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/61 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/62 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/63 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/64 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/65 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/66 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/67 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/68
Umhüllt das Tal mit schwärzlichem Gewande.
◡—◡ | —◡ | —◡ | —(◡)
Funebre kovras la krepusko valon,
Etendis nokto nigran la vualon.
Deziras supren flugi la anim’,
Sed tenas ĝin de nokt-teruroj tim’.
Aperas jen, vi stelo la plej kara!
De malproksimo fluas lumo klara,
Diŝigas ombrojn ĉarma la radi’,
Amike montras la vojon al mi.
Ravite, ho vespera stel’,
Mi vin salutas sur ĉiel’;
Kaj de fidela mia kor’
Salutu ŝin en tiu hor’,
Kiame flugos ŝi de l’ tero,
Al anĝelar’ en supra sfero.
Doch weiss ich leider selbst nicht was.
Al vi mi volus diri ion,
Sed kion, mem ne scias mi;
Kaj se vi min demandus tion,
Mi nur respondus tion ĉi:
El tuta kor’ mi amas vin,
Nur sole vin, nur vin!
Se kanti kanton mi ekprovas
Al vi irantan, al la kor’,
Mi sole unu vorton trovas
En la anim’ je ĉiu hor’:
El tuta kor’ mi amas vin,
Nur sole vin, nur vin!
Mi volus skribi letereton,
Malkovrus mian koron ĝi;
Tro malfacile! nur vorteton
Mi skribas kaj ne scias pli:
El tuta kor’ mi amas vin,
Nur sole vin, nur vin!
Sed kion diras mi? Ĉu mi ne antaŭvidas
Plej malproksiman estontecon? Min surprizi
Sufer’ ne povas ja. Mi devas destinaĵon
Toleri plej facile, konsciante tion,
Ke estas ĝi nerezistebla mond’ nepreco.
Sed kiel ŝanĝos sorto tiun ĉi ekziston,
Ne diros mi, nek mi silentos, sed benaĵon
Mi donis al homar’ kaj nun mi jugon portas.
En stip-bastonon kaŝis mi la fajrofonton
Ŝtelakiritan, kiu granda ben’ al homoj
Kaj instruist’ fariĝis ja pri ĉiuj artoj.
Pro tia peko mi suferas tian punon,
Forĝite per katenoj al aer’-altaĵoj.
Ho! ho!
Jen kies eĥo? Kies spiro min alblovas?
Ĉu estas dioj, homoj? aŭ ĉi ambaŭ kune
Alvenas al limrando mem de l’ mondo,
Por vidi mian suferadon? aŭ pro kio?
Rigardu katenitan, malfeliĉan dion,
Min, Zeŭsan malamikon, for de kiu
Malame sin forturnas ĉiuj dioj,
En Zeŭsan or-kortegon enirantaj,
Ĉar tro mi amis la homaron!
Ve, ve! mi ree kian bruon aŭdas?
De birda plumar’? Etero ektremis
De zume svingataj malpezaj flugiloj!
Sed kio ajn venas, ĝis vekas teruron.
Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/73 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/74
Kaj post la salutado
Mi restis tie ĉi,
Ĝis malproksimo ĉion
Forkaŝis jam al mi.
Mi post mallonga tempo
Ne scius diri jam,
Ĉu brilas blanka velo
Aŭ mara ŝaŭmo-skvam’.
Post kiam velon, tukon,
Forkaŝis akvo-stri’,
Ekploris la amikoj,
Ekploris ankaŭ mi.
Ne barko min plorigis,
Nek vel’ plorigis min,
Mi ploris pro iranta
Fremdejon blondulin’.
Ne ploras mi pro barko,
Kun blanka vel’ sur mar’,
Mi ploras blondulinon
Kun ŝia blonda har’.
Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/76
Pli alten kiom ĝi leviĝas,
Des pli minacas ĝin danĝeroj;
Kiele cedro altekreska
Alvokas fulmojn el eteroj.
Ripozas aglo la fiera
En ĝia verda pinto alte,
Dum la insektoj-perfiduloj
Malsupre mordas ĝin senhalte.
Profunden iras la radikoj,
For etendiĝas ĉiu branĉo —
Apenaŭ arbo donas ombron,
Faligas ĝin de l’ mort’ ektranĉo.
Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/78
En preĝej’ de mia sino
Vi altar’, patruj’,
Ĝin bezonu, la preĝejon
Mi faligos tuj!
Kaj por lasta fojo preĝos
La falanta sin’:
Benu Dio la patrujon,
Benu Dio ĝin!
Sed mi diras al neniu
El amika rond’,
Ke vi estas plejkaraĵo
Mia en la mond’.
Viajn paŝojn mi senĉese
Sekvas sur la ter’,
Kaj ne kiel ombr’ migranton
Nur dum belveter’.
Sed, se kreskas ombro, kiam
Venas la vesper’,
Pli malĝojas mi pro nokto
Super patra ter’.
La Donna mia quand’ ella altrui saluta.
Aperas jen, modeste kaj ĝentile,
Estrino mia kun la gest’ saluta;
Tremante ĉiu lango iĝas muta,
En bril’ okuloj klinas sin humile.
Sentante laŭdojn, iras ŝi trankvile,
De l’ honesteco envestite tuta,
Sur teron kvazaŭ ĉielalto kruta
Fluigis mirindaĵon perflugile.
Kaj ŝi afable donas por admiroj
Dolĉecon tian per okul’ al koro,
Ke tiu nur ĝin konas, kiu provas;
De ŝiaj lipoj sin karese movas
Spireto ama, plena de favoro,
Ke diras al anim’: „Al mi, sopiroj!“
Sur vojo al ĝardeno, tra l’ arbaret’ odora,
Spionas la bufalojn leono el insid’;
Kaj kiam triafoje leviĝas suno ora,
Oazo lumebrila prezentas sin al vid’.
En mirto-arbetaĵoj karesas je temploj
Ventetoj saturitaj duone per miel’,
Kaj milde murmuretas fontanoj kaj folioj,
Kaj semas juvelaron ardanta la ĉiel’.
Laŭvice altaj cedroj, malhelaj cinamonoj,
Kliniĝas pro dolĉpezo de sia nova flor’;
Portikon verdan formas po du la arbokronoj,
Tra fruktokradoj brilas tagiĝa rozkolor’.
Per mil kaskadoj falas torento ŝaŭme-onda
En grotoj el kristalo, sur ŝtupoj el porfir’;
Malligas la harplektojn da nimfoj aro blonda
En akvaj la turniĝoj, laŭlonge de l’ flu-ir’.
En riverbordaj herboj, kiele pluv’ da perloj,
La paradiza birdo saltetas ĝojoplene;
Aŭdiĝas gaja trilo de la timemaj merloj,
Kaj sopirema turdo ekĝemis jen ĉagrene.
Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/88 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/89
Kiam vi estos feliĉa, vi multajn kalkulos amikojn;
Nuba se venos la temp’, sola vi restos, amik’!
Kiam promesas Virino farigi nur via edzino,
Eĉ se Zeŭs-tondrant’ petus pri ŝia konsent’,
Skribu, ĉar junulino parolas al sia amanto,
Sur flu-akvo nur ĝin, au rapideme sur Vent’.
Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/91 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/92 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/93 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/94 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/95 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/96 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/97 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/98 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/99 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/100 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/101 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/102 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/103 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/104 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/105 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/106 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/107 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/108 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/109 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/110 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/111 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/112 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/113 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/114 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/115 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/116 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/117 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/118 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/119 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/120 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/121 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/122 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/123 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/124 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/125 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/126 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/127 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/128 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/129 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/130 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/131 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/132 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/133 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/134 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/135 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/136 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/137 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/138 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/139 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/140 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/141 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/142 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/143 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/144 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/145 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/146 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/147 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/148 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/149
W głębi ocznych zwierciadełek.
Kiu diros, kiu vidas?
En okula speguleto
De knabino, kio sidas:
Anĝelet’ aŭ diableto?
Sidas tie, sur la rando,
Senflugila belknabeto;
Ĉiu vidas — sed demando:
Anĝelet’ aŭ diableto?
Foje li, el sub palpebro,
Brilas per ĉiellumeto,
Ke vi jurus tuj en febro:
Jen seraf’, ne diableto!
Sed tuj pikas vin petole
Ekrigardo per pingleto,
Ke vi krius kontraŭvole:
He, satan’, ne diableto!
Mondo penos je eterne
Pri la solvo de l’ nodeto:
En fraŭlin-okul’ interne —
Anĝelet’ aŭ diableto?
Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/151 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/152 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/153 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/154 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/155 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/156 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/157 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/158 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/159 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/160 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/161 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/162 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/163 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/164 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/165 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/166 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/167 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/168 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/169 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/170
Czy wiesz ty piękna i ty uśmiechniona,
Której usteczka rozchyla pustota.
Ĉu vi scias, vi bela kaj vi ridetanta,
Kies buŝon disigas gajeco petola,
Kion signifas tiu sankta vort' "mi amas",
Kiu flugas el brusto kiel ora sago,
Kaj simile al reĝa purpura kurteno
Apartigas vin, kiu emocie flamas
Kaj pro feliĉorevoj estas kor-tremanta,
For de ĉiuj la homoj sur ter' en ĉi tago,
Ke vi brakojn malfermu — nur al unu sola?
Ĉu vi scias pri tio, papilio, floro,
Vi kantema birdeto de printemp'-mateno,
Ke tiu sama horo, kiam buŝo via
Diras la vorton, estas de mirakloj horo?
Ke tiam hellumiĝas tuta mondo dia,
Ke ĉiu viva fonto ekŝprucas arĝente,
Ke de printempa rozo ruĝiĝas burĝono,
Ke mirindaj vidaĵoj sonĝaj ĉi-momente
Enkorpiĝas sub via blank-mano tremanta?
Ke, kiel sun' en prismo, en viaj pupiloj
La vivo rebriligas milojn da mirbriloj
Kaj fleksiĝas radio ĝia brilianta? ...
Ke, al viaj piedoj, nokt' el sia krono
Arĝentajn rosoperlojn ŝutas el ĉieloj?
Ke, pro via kortuŝo, eĉ tremas la steloj?
Ĉu vi scias pri tio, ke la vort' "mi amas"
De plej puraj altaroj vin faras pastrino?
Ke tiu sento, kiu virgece ekflamas
Kaj ardas sur vizaĝa blankeco lilia,
Kaj diamant'-fajrere brilas en okulo,
Ne estas nur feliĉo, sed ora pesilo,
Kiu tutmondan movon daŭrigas sen fino;
La unua fajrero de l' grandega brulo,
Kiu mondon per sia ĉirkaŭprenas brilo,
En ĉeno de l' kreado la unua ero?
Ĝu vi scias, ke kiam krepuska mistero
Elsinigis la junajn formojn de la tero,
Staranta en ĥaoso, en nudeco sia,
Unua vorto, kiun Dio el etero
Eldiris tiam, estis: "mi vin amas, tero!"
Aŭskultu do! "Mi amas" tute ne parolas;
Mi, kiel karesata reĝino en domo,
Tra l' viv' sur florsternata vojo iri volas;
En viaj kisoj volas mi sveni ebria;
Al mi ĉiumatene lumu ora suno;
Ĉiuvespere, kiel lampo diamanta,
Ekbrulu, super mia kap', arĝenta luno;
Mi volas, ke vi aŭdu min dum tago tuta,
Kaj renkontu per via rideto saluta,
Kaj kantu al mi kiel najtingalo kanta;
Mi volas, ke min nutru ŝvit-laboro via;
Mi volas, ke vi kiel ombro, eĥo mia,
Ĉiam por mi responda, vivu mallibere.
Ne, — "mi vin amas", tio signifas laŭvere:
Kun vi mi levos ŝarĝon, vivo ĝia nomo!
Mi estos via lumo, ornamo en domo,
Mi portas al vi sanon, pacon kaj trankvilon!
"Mi amas" tio diras: idealo via,
Kaj ĉiu via celo estas same mia;
Ni kune laboradu, ke tago radia
Al ter' pli frue sendu sian brilon!
Kaj mi volas, ke via vojo estu mia,
Via deziro estu de mi la deziro,
Ke estu vi de mia konscienc' inspiro,
Kaj min konduku — al spirito dia.
Kurante ĉirkaŭprene, unu ĉe alia,
Du spiritoj en regnon de la eterneco,
Ni briligu en mondo, la malhela nia,
Stelaran vojon de la estonteco.
Mi volas vian scion ankaŭ ekposedi,
Kiel ĵuron konservi ĉiun vian vorton,
Kun vi mi volas revi, sopiri kaj kredi
La nerompeblan, la spiritan forton ...
"Mi amas", tio diras: mi volas partigi
Kun vi maldolĉan panon de peno, doloro;
Al malĝoja — okulojn mi volas gajigi,
Esti la ŝildo de via honoro.
Sur via brust' mi estos blanka rozofloro,
Ardanta per mistera flameto radia;
Mi volas esti kiel rubin'-sigelilo,
Sur senparola kara buŝo via.
Forgesite, mi volas vivi en trankvilo
En ia mond-angulo, sed al vi komuna ...
Kaj al nia ideto, super la lulilo,
Kanti kantetojn en nokto senluna.
"Mi amas!" tio diras: spirito libera!
Mi ne volas flugilojn ligi viajn helajn,
Nek forĝi vin al zorgo malvasta, mizera;.
Vin, kiu kvazaŭ aglo kutimis al kuroj,
Supren, laŭ pensoflugo, en altojn ĉielajn,.
Por plekti neston tie en lazuroj.
Mi ne volas vin ŝarĝi kiel fer-kateno,
Nek ligi vin kun tero kiel peza ĉeno;
Mi volas nur konigi al vi, ho amata,
Kiel spirito parenca kaj frata.
"Mi amas!" tio diras: jen mia deziro,
Esti ĵuro de l' vero, de l' bono kaj belo,
Esti via anima infano amata,
Esti revado via pri ĉielo.
Esti al via domo la blanka hedero,
Esti al via frunto ŝirmo de sunbruloj.
Mi volas esti via brako, penso, spiro,
Via amiko - kaj via edzino.
Se ne batas en via brusto, ho virino,
Kor' kapabla por amo de tia alteco,
Ne diru: "mi vin amas" al iu sur tero;
Ĉar tiu, kiu ligos kun vi sian sorton,
Malgaje rigardante vin per sonĝ-okuloj,
Ke li vivas, neniam li diros la vorton;
Li, spirito premata de sia sklaveco, '
Nenion faros por la posteuloj.
Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/176 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/177 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/178 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/179 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/180 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/181 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/182 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/183 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/184 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/185 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/186 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/187 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/188 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/189 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/190 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/191 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/192 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/193 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/194 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/195 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/196 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/197 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/198 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/199 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/200 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/201 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/202 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/203 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/204
Góry, doliny!
◡—◡ | —◡ | —◡
Ebenigu vi
Montojn, valojn, Di’,
Ke estu tut-ebene!
Gvidu, ho Sinjor’,
Lin al mia kor’,
Dimanĉe frumatene!
Malgraŭ la dimanĉ’
Pelu, ho fianĉ’,
Ĉevalon vian voje;
Estas mia kor’
Plena de dolor’,
Kaj plendas mi malĝoje.
Czy ty się letniej suszy boisz?
— Ho viburneto ĉe l’ torento,
Ĉu vin timigas seka vento?
— Se mi ne timus pri sekvento,
Mi ja ne starus ĉe l’ torento.
Sur la monteto mi stariĝus,
Al la acero egaliĝus.
— Vi disvolviĝu, viburneto!
— Kaj vi pripensu, knabineto!
— Jam pripensado mia pasis:
Patrinon, patron mi forlasis.
Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/207 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/208 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/209 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/210 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/211 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/212 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/213 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/214 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/215 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/216 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/217 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/218 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/219 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/220 101.
AMA SENTO
(Popola kanto.)
Bytj moĵet, ĉto my razajdjomsja, I ĉto nas razluĉit sudjbd.
La sorto nin eble disigos, Se estas la volo de Di’; Vin eble eĉ tio ridigos, Ke kara mi estis al vi.
Sed kiam min ami vi ĉesos, Alia fortiros vin sent’, Neniam mi vin ekforgesos, Por tiu feliĉa moment’.
Foriĝos de mi mia forto, Kaj igos sopiro al vi Suferi la batojn de l’ sorto,
Estingos spiriton en mi. Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/222 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/223 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/224 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/225 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/226 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/227 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/228 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/229 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/230 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/231 Paĝo:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf/232 Kaĵutj lude ŝĉom ŝĉasłyva
Ja z toho smijusja.
Homoj nomas min feliĉa,
Mi pro tio ridas,
Ĉar kaŝitan mian ploron
Ili ja ne vidas.
Malfeliĉa de naskiĝo
Restos mi ĝis morto.
Kial naskis vi, patrino,
Min por tia sorto!
Ta na ĉuĵuju storononjku.
El hejm' fordonis min patrineto
Al fremdaj homoj, en fremda land';
Kaj ŝi proponis, kaj ŝi ordonis,
Sep jarojn resti for,
Sep jarojn resti for!